Şimdi size biraz gerçeklerden bahsedeyim. Kesin bilgi arkadaşlar paylaşıyorum: Hepimiz bir gün öleceğiz...
Kimimiz İvan İlyiç gibi öleceğimizi hissedeceğiz ve sonra öğreneceğiz. Doktor söyleyecek öleceğimizi bize veya hemşire. Üzgün gibi görünecekler ya da hiç oyunculuk oynamadan "Ödemeniz gereken doğalgaz faturanız 402 TL" der gibi PAT diye yüzümüze diyiverecekler. Ya da bir yakınımızdan öğreneceğiz bunu, ekşi elma yemiş bir ifade takınacak bir yakınımız. Kimimiz de aylardır alamadığımız, indirime girdiği için bitmeden almaya gittiğimiz bir eşyayı, kıyafeti tam alacakken bir anda veda edeceğiz dünyaya...
"Tanrı'nın emri... Hepimizin gideceği yer orası..." (Sayfa 11) Yapacak bir şey yok...
Hayat şakaya gelmez; ama şakasız da hayat geçmez. Yeri geliyor en acı gerçek olan ölümümüzü bile dalgaya alıyoruz, el mecbur. İnsan psikolojisi bazı olumsuz durumları "bastırma" dediğimiz savunma mekanizması ile bastırmaz ise, ki bunun başında ölüm geliyor, büyük bir buhranın içine giriyor insanoğlu. İşte İvan İlyiç'in durumu da bundan ibaret. Ölmeye yaklaşan İvan İlyiç'in yaşadıklarını ustaca anlatıyor bize Tolstoy. Ölüm öncesi yalnızlığı, sahteliği ve hayatın boşluğunu anlıyor İvan İlyiç.
Bizler başımıza gelmeden hiçbir şeyi bu kadar düşünemeyiz, ölümü bu kadar düşünürsek yaşayamayız zaten. Yazar da bunu düşünerek en kısa romanlarından birinde ölümü konu almış.
Okuyup unutma şartıyla okuyalım, ama bazen de hatırlayalım. Ölümü hatırlayalım ki hayatın değerini anlayalım...
