Benim de ölecek olmam doğru olamaz. Korkunç bir şey olurdu bu.
Böyle hissediyordu İvan İlyiç.
...
Önceleri ona ölüm düşüncesini unutturan eski düşüncelerine dönmeyi deniyordu. Ama tuhaftır! Önceleri ölüm bilincini unutturan, gizleyen, yok eden hiçbir şey aynı etkiyi yapmıyordu şimdi.
“Düzenli olarak dağdan aşağı iniyormuşum da, yukarı çıkıyorum sanıyormuşum sanki. Öyle de oldu işte. Yaşam ayaklarımın altından kayıp giderken, herkes beni yukarı çıkıyorum sanıyormuş... Eh, hazırsın artık, ölebilirsin.
...İvan İlyiç'in öldüğünü öğrendiklerinde odadakilerden her birinin aklına ilk gelen düşünce, bu olayın kendilerinin ya da tanıdıklarının görev yerlerinde, terfilerinde ne gibi değişikliklere yol açabileceğiydi.