"Ya, tüm yaşantım, sürdürdüğüm o bilinçli yaşam gerektiği gibi değildiyse gerçekten?"
Hızı gitgide artarak düşen bir taşın imgesi, gelip zihnine saplandı birden.
Baka baka yorulduğu halde, gözünün önünde duran o şeye bakmaktan kendini alamıyordu.
Hayatını gördüğü ve inandığı bakış açısıyla,alışkanlıklarıyla,amaçlarıyla sürdürmeye çalışan İvan İlyiç'in yaşamının son anlarında gerektiği gibi yaşayıp yaşamadığını sorguladığı ve acı gerçeklerle yüzleştiği o zor günlere şahitlik etmek, insanı kendi amaçları ve seçimleri uğruna düşünmeye sürüklüyor sanki.
