Kilisede
Çevreleyen taşlardan sanki, tunçlardan
duvarların kemerinden öte pırıltı,
bir azize, kahverengi altı,
ağarıyor solgun mumların ardından.
Tavandan, taş örgü çepçevre,
süzülüyor bir meleğin başı üstü
parlak bir beyaz gümüş örtü,
sonsuz bir ışık sinmiş içine.
Ve köşede, altın camlının
sarktığı yerde toz topak,
duruyor bir çapıt içinde bak
sakin bir çocuğu dilenci kastının,
Bütün bu ihtişamın bir zerresin
bile ağmadı onun göğsüne...
titrek, bitik, uzattı bana elini sessizce diyerek: "Prosim!"
(İçerik'ten)