"Bir aşka yetecek kadar,
ve anımsatacak kadar vakitsiz bir ölümü,
dizelerimiz ve kafiyelerimiz var.
İşte hepsi bu kadar."
Son sayfasını çevirip kitabı kapattığımda aklımda bu mısralar canlandı.
Sylvestre'ın ölümünü düşünüyorum. Yurdundan fersah fersah uzakta, Dünyanın öteki ucunda, hiçbir menfaatinin bulunmadığı bir savaşta, daha 19 yaşında niçin kurşun atmış, niçin yemişti? O kurşun hangi kutsal amaç için akciğerine saplanmış, o gencecik oğlanı günlerce nefessiz bırakmıştı? Anzaklar 105 yıl önce niçin Çanakkale sırtlarına gelmişlerse, bu garip çocuklar da aynı sebeple sürülmüşlerdi bilmedikleri o uzak diyara. Hangi emperyalist düş, hangi zenginlik, hangi koloni Yvonne Nine'nin son dayanağını elinden çalmaya değecek kadar önemliydi? Ninenin ölüm haberini aldıktan sonra hissettiği şaşkınlığı, çaresizliği, dizlerinin titreyişi, içinde yükselen ağıdı bu topraklarla yoğurulmuş hepimiz için bildik, aşina bir fotoğraf.
Yann'ın hatırasında ekmek uğruna, Sylvestre'ın hatırasında savaşlar uğruna can verenler, ömrünün baharlarını feda edenler. İzlanda'dan çok uzakta, gün ve gecenin eşit dağıldığı, güneşin en tepeye kadar yükseldiği, insanı kavurduğu Anadolu'da ne kadar da tanıdık yüzlersiniz.
