Joyce külliyatı uçsuz bucaksız bir yağmur ormanının edebiyattaki karşılığı, hiç tükenmeyecekmiş gibi görünen zengin bir kaynak haline geldi. Joyce aynı zamanda eleştirel esnekliğe izin veren bir oyunbazdı. Bizzat kendisinin, eserlerindeki her şeyin ne anlama geldiğini tastamam bildiğini söylemesi bile geliştirilecek düşüncelere bir kısıtlama getirmedi.
Onun da dünyanın bir parçası olacağı zaman yaklaşıyor gibiydi, mahiyetinin ne olduğunu belli belirsiz kavrayabildiği, kendisini bekleyen göreve esrarlı bir şekilde hazırlanmaya başlamıştı.
Yox, yenə qapılma boş xəyallara
O səni səslərkən bu axşam çağı.
Nə də düşünmə ki, kimdir axı bu,
Oxuyur qəlbindən qəlbimə ağı.
Bil ki, bu nəğməni mənəm söyləyən,
Gizlicə gəlmişəm səni görməyə.