Ömrümde ilk kez bilerek , bilinçli bir biçimde sarhoş olmayı istiyordum. Bu John barleycorn un gücünü tamamıyla yeni bambaşka bir biçimde ortaya koyuşuydu. Bu , bedenin alkole duyduğu gereksinme değildi. Bu beynin bir arzusuydu. Yorgunluktan ezilmiş , harap olmuş beynim unutmak istiyordu.
“Papazlar da kiliseler de insana hiç bir hareket vaat etmezdi. Onlar, hep aynı yerde kalan dar, sınırlı, kapalı, düzene ve sisteme bağlı yaratıklardı.”
İçimde duyduğum kıpırdanmalar eskisi gibi değildi artık. Giderek heyecanımı, içimdeki coşkuyu yitiriyordum. Dünyada olup bitenler beni hiç mi hiç ilgilendirmiyordu.