John Carpenter, Hollywood'un en istikrarlı hikaye anlatıcılarından biridir. Kendine has güçlü imgelemiyle, bağımsız bir sinema sanatçısı olmanın yanı sıra yetenekli bir yazar ve bestecidir ve sadece adı bile insanları sinemaya çekmeye yeter. Sonuç olarak, ününü diğerlerini gölgede bırakan tek bir yeteneğine borçludur; bir hikâye anlatabilmesi ve bunu da iyi yapması. Gölge'de titreriz, Yıldız Adam'ın eve dönmesini isteriz, Şey'deki groteskliklere şaşırarak bakarız, Elvis'le birlikte şarkı söyleriz, Snake'le birlikte yüzümüzü ekşitiriz ya da Nada'yla birlikte sakızımız biter. Onu "salt" bir eğlence türü yönetmeni olarak etiketleyenler, onun çoğunlukla geçici hevesler ve modern sinemanın çok sayıda göz boyayıcı tekniğine bulanmış bir sanat olarak biçimlenen Hollywood anlatı formunun devamı için öncü rolünü göz ardı ediyorlar. 30 yıldan uzun bir zamandır, filmleri seyirci kitlelerini eğlendiriyor, ama bir çoğu, çağdaşlarıyla karşılaştırıldığında, neredeyse hiç eskimemiştir; Baskın, örneğin, ilk gösterildiği günkü kadar taze durmaktadır; içerdiği şiddet hâlâ şok edicidir, müziği hâlâ etkileyici ve hem diyalogları hem de konuşma tarzları en iyi kalitedir ve hepsi de ortalama bir Hollywood filminin yiyecek-içecek hizmetlerini bile karşılamayacak 100.000 dolarlık bütçesi olan bir filmdedir. Bunun nedeni, Carpenter'ın işlerinde defalarca izlemeyi ödüllendiren ve tek bir birleştirici dünya görüşü sunan üstün bir imgelemin ve tutarlılığın mevcut olmasıdır. O bir "auteur"dür.
