Kader: Zeki Demirkubuz
Semire Ruken ÖztürkQuotes
Masumiyet’i seyrederken, siz de kendinizi o otel lobisinde bir koltukta yoksulluğun kekre kokulu, şefkatli kucağına yığılmış buluyorsunuz. O an bütün okulların, kurumların dışında kalmışlar, oy vermeyenler, sayımlarda sayılmayanlar, karanlık otel odalarının sakini mülksüzler, dükkanların vitrinleri önünde ezilenler, birbirlerine sarılırken gözleri dolanlar, yenilmek için dövüşenler, kendini sakınmayı bilmeyenler, kaderlerinin çizgisini acılı şarkılardan takip edenler, boyunlarında ipleri, avuçlarında jiletleriyle gezenler, dünyaya hiçbir yatırımı olmayanlardan biri oluveriyorsunuz. Ve alnınızda masumiyetin solgun yıldızı ışıyor.
Sayfa 39Kitabı yarım bıraktı
“Yolu yok, çekeceksin. İsyan etmenin faydası yok. Kaderim böyle. Yol belli, eğ başını usul usul yürü şimdi...”
Bende bir resmin var yüzüme bakmıyor.
Abi kalk Kars’a geldik
Birden durup dururken içim cız etti, bir baktım yine aynı karın ağrısı, öyle özlemişim ki seni.
İşin aslında bence gerçekten trajik yanı, Demirkubuz’un insan anlayışındaki “kötülük” kavramının aşılması, savaşılması değil, “kabullenilmesi” gereken bir olgu olarak karşımıza çıkmasıdır.
Sayfa 49Kitabı yarım bıraktı
Huzursuzluğuma isim koyamıyordum.
“Bu ülkeye ve bu hayata dair hiçbir şeyin, hiçbir zaman benim dilediğim gibi olmayacağını biliyor, artık bundan acı duymuyorum.”