Bazı ressamlar vardır, eserlerine hem portre hem natürmort hem de ışık- gölge oyunlarını yansıtarak, tek bir eserle izleyicilerine “işte bakın, bende her türden yetenek mevcut, ben de en az o bildiğiniz ünlü ressamlar kadar yetenekliyim” mesajını verir. Sanatın farklı bir dalı için de olsa Diderot bu kalibrede bir yazar. Zira bu eser sayesinde, herkesin cesaret edemeyeceği tarzda bir yazım biçiminden başarıyla çıkarken, okuyucu burada kendisinin aydınlıkçı olduğu kadar yenilikçi yanına da kaçınılmaz olarak tanıklık ediyor.
Sanırım Diderot, döneminin kişi ve kurumlarına özgürce satirik göndermeler yapabileceği, kendine biriktirdiği felsefi fragmanları rahat rahat aralarına serpiştirebileceği bir takım olaylar dizisine ihtiyaç duyarken, bunu “Rahibe”’sinde ele aldığı gibi konusu yerli yerinde, derli toplu, olgun bir roman tarzında değil de bu sefer sanki kendi aralarında fazlasıyla bağlantı kopukluğu varmış hissini hep diri tutan, kurgusu yer yer okuyucusuyla adeta dalga geçiyormuş gibi görünse de bunu kendine çok dert etmeyen, çizgisini sonuna kadar koruyan ve en nihayetinde uçtan uça yine de bir bütünü zor da olsa tamamlayan bir içerik tercihinde bulunmuş.
Kitap pikaresk bir görüntü verir gibi yapsa da, yazarının da belirttiği gibi, asla roman olarak okunmaması gereken bir eser.
