Bugün bitirdiğim kitap 'Kadın Evi'adında yol kenarında tesadüfen çok ucuz ve ince diye aldığım hemen bitiririm diye düşündüğüm kitap. Ne yazık ki düşündüğüm gibi olmadı çünkü bu kadar psikolojik bir eser olduğunu bilmiyordum. Öneri olarak da almadığım için bir anda bitirmek istedim ama psikolojik olarak beni oldukça zorladı.
Kitap otobiyografik tarzında bir eser diyebiliriz aslında tam anlamıyla yazar kendi hayatını da kattığı ama 1980'li yıllardan başlayarak kadın sorunlarına değiniyor ve bu sorunlar genelde şiddet, taciz ve zorbalıktan ibaret diyebiliriz. Bir sığınma evinin açılışındaki zorlukları ve kadın olarak bizden önceki kadınlarımızın ne tür zorluklar çektiğini görüyoruz sadece kadın olarak da değil ergenliğe giren ve girmeyen bütün kız çocuklarımıza yapılan zorlukları ve para karşılığı satılan kadınlarımızı da aynı şekilde fantezileri için kadınlarını pazarlayan, küçük düşüren, travmalarından zevk duyan erkeklerimizi de. Cidden çok zorlayıcı bir eserdi. Kurmaca olmadığını bilmem beni daha da zorladı. Ne kadar kadınlar hakkında haklarının korunmasını savunsam da bu kadar zorluk çektiklerini okumak açıkçası bana ağır geldi.
Ama şunu gördüm ki kadını en iyi anlayan yine kadındı. Ve eğer değişiklik yapılmasını istiyorsak bunu bizden daha iyi kimse ifade edemez ve yapamazdı. Ne kadar zorluklarla karşılaşırsak karşılaşalım mücadeleci ruhlar olduğumuzda biz kadınlar gibi güçlü varlıkları kimse alt edemiyordu. Biz bir şeylere göz yumdukça da hiçbir şey değişmiyordu.
