Uzun süredir beni böyle derinden etkileyen kitap okumamıştım. Tamam ikinci dünya savaşı dedik savaşla ilgili birçok kitap okudum ama bu gerçekten bambaşkaydı. İncelemesini yazmak bile inanın zorluyor beni. Bu sefer 2. Dünya savaşını Sovyet kadınların gözünden okuyoruz bütün kan dondurucu gerçekçiliği ile. Kadınların cephelerde soluksuz çalışmalarını.Okumakta çok zorlandığım bir kitap oldu. Zorlanmam kitabın dilinden değil gayet akıcı bir dile sahip zorlanmam o kadınların yaşadıklarından , özellikle çocuklar ile ilgili kısımları okumak beni aşırı zorladı. Nereden başlasam tıkanıyorum ne söylesem eksik kalacak. En iyisi sözü kitaba bırakalım.
“Okulda bize ölümü sevmeyi öğrettiler. Falan şey uğrunda nasıl ölmeyi nasıl da istediğimize hayal ettiğimize dair kompozisyonlar yazardık.”
“Savaşta bütün ailemi kaybettim. Savaş bitti ama bekleyecek hiç kimsem kalmadı.”
“Karda, yağmurda, çamurda çalışıyorduk.Bombardıman altında. Ve artık hiçkimse bize güzel olduğumuzu söylemiyordu.”
“İnsan ölüm döşeğinde bile inanmıyor öleceğine. Sense yaralının saçlarının altından sapsarı bir rengin yürüdüğü , gölge gibi önce yüzünde gezindiğini sonra giysinin altında kaydığını görüyorsun.Can vermiş yatarken yüzünde şaşkınlık, yattığı yerde “Nasıl ölmüş olabilirim, öldüm mü şimdi gerçekten?” diye düşünür gibi.
Okurken anlayacaksınız ki dünyanın neresinde olursanız olun, hangi ırk, din, dilden olursa olsun ;karşıdaki düşman ise , o kişiye yapılacak eziyetin haddi hesabı yok.
Çarpıcı, duygu yoğunluğu hat safhada tamamiyle gerçek bir kitap okumak isterseniz buyrunuz sıra sizde.#kadınyoksavaşınyüzünde
