Sıfır beklenti ile başladığım bir kitaptı. Hatta ilk 10 sayfada beklentimin çok üstünde çıktığını söyleyebilirim. Ne zaman siyasete girmeye başladı, o zaman ifadeleri ve cümleleri bende kötü bir etki oluşturdu.
Kitapta kurduğu cümleler o kadar kısa ki insan virgül görmeyi özlüyor. Sürekli aynı şeyleri tekrarlıyormuş hissi vermiyor çünkü sürekli aynı şeyleri tekrarlıyor. 328 sayfalık kitap tekrarlar olmasa 28 sayfadan ibaret olabilirdi.
Bu kadar eleştirdim, peki ben neden bu kitaba 6 gibi ortalamanın üstünde bir puan verdim ? Defne Joy Foster ve Özgecan Aslan'dan bahsettiği yerler için bol puan kullandım. Defne Joy Foster'in vefatında yaşım biraz küçüktü ama evdeki herkes kadar ben de çok üzülmüştüm. Özgecan Aslan cinayetiyse, bu ülkede yaşayan herkesin kanayan yarası.
Sade bir dili var, kadınlarla ve hayvanlarla ilgili duyarlı yazıları için bile okunabilir. Sayfa sayısının fazla olduğuna bakmayın punto kalın ve sayfa düzeni boşluklarla dolu. Birkaç saat içerisinde bitebilecek bir kitap.
Yunus Günçe'nin kendisini ''Türkiye'nin Dostoyevski''si olarak nitelendirdiğini hatırlıyorum, baya gündem olmuştu. Konuşmasını dinlemedim ama ufak bir şaka yapmıştır da bu kadar büyütülmüştür inşallah çünkü Dostoyevski'nin konumuna gelebilmesi için 40 fırın ekmek yemesi gerekiyor.
