Kağıttan Kentler John Green

Bende bu yazar ne yazsa okurum diyenlerdenim sanırım. Ama aynı zamanda kağıttan kentler en sevdiğim kitabı sanırım. Üslubuyla tarzıyla konusuyla kendisini okutuyor roman.

Kağıttan Kentler kitabını yazarın Aynı Yıldızın Altında kitabını okuduktan sonra aldım. Coğu kisi temanın aşk olduğunu söylese de ben bunu kitapta göremedim ve sanırım göremediğim için kitabı sevdim. Margo karakteri kendini arayan, tuhaf, bilinmezlerle dolu olan bir tip. Quentin ise bunun tam tersi.
Quentin ve arkadaslarının birbirinden bağımsız gibi görünen ipuçlarını takip ederek Margo'yu arayışını okurken çok eğleneceksiniz.

Bu kitabın başı baya sardı ama ortalarına gelince birden kaldım. Ilk 150 sayfasını iki saatte kalan yaklaşık 200 sayfasını iki günde okudum. Konu güzel ama o kadar çok ayrıntıya girmiş ki ve o kadar çok düşünce hakim ki okurken uykun geliyor.Kitaba başlamadan önce ve kitabın başında daha iyisini bekliyordum biraz hayal kırıklığına uğradım.

Kağıttan kentler'i ilk sinemada gördüm. Filmi çıkınca izleriz okumaya gerek yok tarzı saçma bir mantığa sahip olmadığım için önce okumaya karar verdim. Zaten izleyeceğim filmin kitabı varsa her zaman önce kitabı okumayı severim. Çünkü kitabı okuduktan sonra filmi izlerken filmin yönetmeni ve bir eleştirmenmiş gibi hissederim kendimi ve filmden ayrı bir tat alırım. Neyse çok uzatmadan biraz da kitap ve yazar hakkında konuşayım.
Kitaba çok güzel diyemem çok kötü de diyemem zaten puanım da 7 ama okurken eğlendim. Tabi ara ara yazar sıkmış biraz. Kitabın sonlarında "ehh artık bulsunlar şu kızı" demeden edemedim. Bazı sıkıntılar var. Kitaptaki Margo bir anda kayboluyor ve arkasında ucu açık ipuçları bırakmış. Bizim yakışıklı cesur oğlanda arkadaşlarıyla birlikte bu ipuçlarını süper bir şekilde buluyorlar. İpuçları o kadar anlaşılır değilki bulmaları bir mucize. Yazar keşke biraz daha kurguyu sağlam yapsaydı. Tabi kitaptaki bu sıkıntıları göz önünde almazsak güzel bir kitap aslında. Zaten kitabı okurken elimden bırakamadım. Yaklaşık bir haftada bitirdim. Yazarda bir potansiyel görüyorum. İleriki kitaplarında daha iyi olacaktır umarım. Bakalım diğer kitaplarını da okuyacağım.
Edit 14 haziran 2016
İlk defa bir kitap filmini kitaptan daha iyi buldum. Hatta yönetmen azıcık sonunu değiştirerek hikayeyi daha mantıklı ve güzel hale getirmiş.
Yazarın başka kitaplarını okurum demişim ama hala daha okumadım ikinci bir kitabını. Uzun bir süre de okumam heralde.:)

Aldığım güzel spoiler'lar yüzünden olsa gerek. Ön yargıyla başladım biraz. Yazarın başka kitabını gün içinde bitirmiş olsam da bu kitabı beni pek sarmadı. Karakterler biraz garip geldi ;)

Sevmediğiniz bir yemeği zorla yemek gibiydi benim için bu kitap. En sonunda pes ettim ve yarım bıraktım. Öylesine sıkıcı bir anlatımı var ki... Yazar sanki sayfa dolsun diye karalamış bir şeyler.
Saçma Q, psikolojisi bozuk bir kızın peşinden onu arıyor. Onu bulmak isterken çevresindeki herkesi bıktırdığını fark edemeyecek kadar saf ve sadece onu konuşmak isteyecek kadar takıntılı bir başrol karakterimiz var. Konuşmaya başladığında keşke hiç konuşmasa dedim hep. Bu tarz kaç tane okuduğumu bile bilmiyorum ama kesinlikle en sıkıldığım romanlar başı çekiyor.

Şimdi ben neden 5 puan verdiğimi de açıklayayım :)

Açıkçası kitaplığımda tüm kitapları olmasına rağmen bu John Green'in okuduğum ilk kitabı oldu ve neden herkesin yazarı bu kadar sevdiğini anladım. Kitap konu olarak basit gelecektir ama cümleler ve iç düşünceler olarak çok güzeldi. John Green o kadar güzel cümlelerle süslemişti ki kitaptan sürekli alıntı yapmak istedim. Konu olarak da güçlü bir kadın karakter baskın olarak karşımıza çıkıyor. Onun gizemini sonuna kadar sıkmadan heyecanla bekletmesi çok hoştu.



Okumaya her zamanki gibi tren yolculuğumda başlamıştım ve 66.sayfaya hemencecik gelmiştim bu yüzden birazda sinirim bozuldu. Hemen bitirmek istemediğim için 2 hafta boyunca sürekli 30-40 sayfada bir elimden bıraktım. Bırakması çok zordu ve bittiğinde inanamayıp teşekkür sayfasını bile okudum. Gerçekten çok keyifliydi ve şuan spoiler olacağını bilmesem tamamını yazasım var.

Quentin, küçüklüğünden beri karşı komşusu olan Margo Roth Spiegelman'e deliler gibi aşıktır. Ve tahmin edersiniz ki ona açılmamıştır. Lise son sınıftalar ve hala onu uzaktan sevmeye devam etmektedir. Margo Roth, maceraperest ve gizemli olmayı seven bir kızdır. Arada kafasına estikçe arkasında ipuçları bırakarak evden kaçmıştır. Yani gerçekten cins ve çılgın biridir. Bu onun 5.kez evden kaçışıdır ve bu kez ipuçlarını Quentin'a bırakır.

"Canım bu gece birçok yanlışı doğru yapacağız. Ve bazı doğruları da yanlış yapacağız. Birinciler sonuncu, sonuncular birinci olacak ve alçakgönüllüler yeryüzünü miras alacak." -Margo

Ya, kesinlikle okuyun. Aşık oldum bu kitaba!

Not 1: Kağıttan Kentler aslında harita üreticilerinin haritalarının telif haklarını koruyabilmek için haritaların içerisine yerleştirdikleri var olmayan kasabalara verilen isimdir. Böylece haritanın kopyası yapıldığında bu kentler sayesinde haritanın kime ait olduğu ortaya çıkar. John Green’de bu tarz bir kent ile olan anısından yola çıkarak Kağıttan Kentler kitabını kaleme almış.


"Rastgele büyük harf kullanma taraftarıyım. Büyük harf kullanma kuralları ortadaki kelimelere hiç adil davranmıyor." -Margo

"İşemek, bir kere başladığınızda bırakması çok ama çok zor olan iyi bir kitap gibidir." -Quentin

"Ağlamaya başlayacakmışım ve gözlerimden çiş çıkacakmış gibi geliyor." -Ben

Not 2: Filmden bahsetmeyi unutmuşum kusura bakmayın. Dün vizyona girer girmez gittim ama hiç beğenmedim. Kitabını okumanızı şiddetle tavsiye ederim ve mümkünse filmden uzak durun. Çok fazla eksik vardı.

John Green'in okuduğum üçüncü kitabı ve de bundan sonra okuyacağımı sanmıyorum. Kitap son bölüme kadar aşırı anlamsız bir şekilde ilerliyor. Sadece ilk bölümünü ve de son bölümünü sevdim. Çoğu kişi kitabın sonunu yetersiz bulsa da bana kalırsa kitabın en güzel yanı son bölümdü. Ciddi anlamda karakter derinliğinin olduğu tek bölüm. Margo'nun amacını anlıyorsunuz ve de hak veriyorsunuz. Quentin'in de aynı şekilde. O kadar da okunması gereken bir kitap olduğunu düşünmüyorum.

Konu ilgi çekici, anlatım yalın ve akıcıydı. Kitabı tam anlamıyla elimden bırakamadım ve bir solukta okudum. Yazarın üslubu o kadar güzeldi ki sanki Quentin Jacobsen ve arkadaşları yanımdaydı ve onların aralarındaki diyaloglar beni lise yıllarıma götürdü, hatta bir çok kez sesli gülmeme sebep oldu.

Sonu neredeyse olmayan, ana fikrini filmde vermiş olduğunu düşündüğüm kitap. Bazı olaylar gereğinden fazla uzayıp sıkıcı bir hal alsa da kitabın geneli kadar zorlama olamazdı galiba... Keşke tüm kitap araba yolculukları gibi olsaydı, belki okunabilecek düzeyde komik olurdu dedirmiştir bana.