KAĞITTAN SON TURNA KUŞU
-
“Hatıralarımız ağır gelir ruhumuza, yaprakların ağır geldiği gibi, can çekişen bir ağaca.”
-
Okuduğum en en en güzel kitaplardan biriydi! Çok net!
Bayıldım! Kelimelerle, cümlelerle duygularımı ifade edemeyeceğimden korkuyorum. İnanılmaz güzeldi! Güzeldi demekten başka ne diyebilirim?
Hiroşima’da nükleer bombanın yarattığı yıkımın içinde iki arkadaş Ichiro ve Hiro.. bir de Hiro’nun kardeşi Keiko..
Hayatta kalmaya çalışıyorlar, her yer yanıyor çünkü, kaçıyorlar, kaçıyorlar, bu yangından nasıl kurtulabilirler? Nehre girebilirler, su onları alevlerden korur, değil mi?
Ağlayarak yazıyorum bu yorumu, etkisinden çıkamadım hâlâ..
Yazarın anlatımı o kadar güzeldi ki.. şiir gibi yazmış, kısa kısa, az ve öz.. öyle güzel öyle hoştu ki..
Akıp gitti sayfalar, harikaydı anlatım.. okurken büyülenmiş gibiydim, sanki ben Ichiro’ydum. O nehirdeydim. Kurtarmam gereken insanlar vardı. Yorgundum, korkuyordum ama umutluydum.
Ichiro’nun umudunu hissettim, bir savaşın verdiği manevi zararı hissettim, ta içimde.
Mükemmeldi, çok beğendim, daha ne diyebilirim bilmiyorum. Çizimler zaten beni benden aldı okurken, iç sayfa tasarımlarına hayran kaldım..
Öyle işte, alın okuyun lütfen.. lütfeeeen..
