İnsanı büsbütün gıcık eden gerçek veya bir o kadar gerçek olabilecek işçi hikayeleri ile toplumun en alt sınıfı olan bizlerin hikayelerini bütün çıplaklığıyla net olarak satırlara dökmesi gerçekten kahredici bir detay.İ nsanın üzülmeden kızmadan sinirlenmeden yahut bir şey hissetmeden okumaya devam etmesi çok zor. Okuyup, sindirerek ancak okumaya devam edebiliyorsunuz. Bizi bize anlatan bizim yazarımız olmasa büsbütün hain derdik herhalde adama. Bizi kadar kötü ve kalleş anlatmış ki kitapta insan arada iki kelam umut arıyor ama yok. Yazara kızıyorum ama hayatına bakınca gerçekten de neden böyle anlattığını anlıyorum. Olmayan bir şeyi de anlatmamış ki! Ben galiba bize kızıyorum da karşımda o var diye, o anlatıyor diye, ona kızar gibi görünüyorum. Anlattığı bir hikayeye son beş yılda denk gelmeyen var mı ki ? E, yok. Bize bizim millet iyi diyorlar, ne zaman iyiydik ki ne zaman kötü olduk, bilmiyorum. Sanki hep aptal ve kötüydük de ben yeni fark etmişim gibi geldi. Okudukça ve yaşadıkça bu topraklarda adım adım iyi şeyler umarak attığım adımların altında ezilmiş umutlarım ve soğuk yüzümle sert bakışlar fırlatıyorum bu millete her birimiz bu kadar kötü olmasak bu kadar haksızlık bu kadar göze batıra batıra yapılır mıydı ? Zannetmiyorum! Yaşadığı dönemde anlattığı hikayelerin benzerlerini ve daha kötülerini yaşıyor veya yakın zamanda yaşamamış olmasak neyse ama bildiğiniz gibi. Zaten o yüzden kızgınım biraz kendime biraz milletimize biraz değişmeyen şu kaderimize. Özetle ülkeyle ilgili canınız sıkkınsa sakin okumayın arkadaşlar, gerçekten üzülürsünüz. Söylemiş bulundum.
