Duygu Asena'nın kadın ve erkek ilişkilerinin temelinde değindiği ve beni rahatsız eden şeyi buldum: ikiyüzlü erkekler.
Bu kitapta şöyle bir cümle geçiyor: ''O öyle özgürlükçü, eşitlikçi gibi görünüp beraberlik eskidikten sonra kadına el koyan tiplerden değildi.''
Yazdığı hikayelerdeki erkekler, eşitlikçi görünen ama aslında hiç öyle olmayan, içindeki dar görüşü yaşamak için biraz daha kadını kendine bağlamayı bekleyen tipler. İlk tanıştıklarında çok modern bir profil çizen fakat evlenince ya da işler ciddileşince kadını binbir türlü sebeple kısıtlamaya çalışan tipler. Bu erkek tiplemesinin gerçek hayatta o kadar çok örneği var ki böyle olmayan erkekler elle sayılır diyebiliriz. Hepsi ataerkil düşünce sistemini o kadar benimsemiş ki. Ahlaktan bahsederken kadını özne alan hiçbir görüş ile aynı yerde değilim. Erkeklerin yaşadığı bu çirkin çifte standartı kabul etmiyorum. Kadını cebine koyup onu bir kafese tıkıp özgürlüğünü ve diğer kadınları yaşayabilen erkeklerden tiksiniyorum. Sadece erkeklerin hormonları yok, sadece erkeklerin ihtiyaçları yok. Kadının konuşamamasını, kadının düşünememesini, kadının erkekle eşit hak etmemesini, eşit şartlarda olmamasını, bir adım geride durmasını, öyle yerlerde olmamasını, böyle yerlere gitmemesini, şöyle şeyler giymemesini... Kadının ne yapıp ne yapmayacağı ile ilgili bir fikir beyan edilmesini kabul etmiyorum.
Bu kitap 90'larda yazılmış olmasına rağmen hala güncelliğini koruyor. Bu da erkeklerin ayıbı olsun.
