Ve gittin…
Altı üstü bir gidiş derler, oysa yanında götürdüklerin ve bıraktıkların.
Acıdır, hüzündür, korkudur, umuttur
Sanıyorsun ki her şey bıraktığın gibi, mevsimler, sular, toprak, oyunlar ve başkalaşımlar.
Yeni varlığının hayalini kurarsın her adımda uzaklaşarak anılarından ve yaklaşarak yeni ‘sen’e…
Korkularımız vardı, umutlarımız, heyecanlarımız, sevdamız hala aklımızdaki gibi mi varlığın mı güzelleştirdi onları, sahi onlar öyle miydi?
Gidişin öldürmedi beni ve diğerlerini.
Dönüp bakmaya yüzüm var mı?
Yüzleşmeye, özlemeye, keşkelere…
İçim büyüdükçe küçüldüm sende.
Ben baktım sana balkondan, onca kalabalık anıların içinden görür müydüm acaba seni?
Öğrettiklerin ve unutturdukların için minnettarım.
Öyle çok şey var ki hadi düş peşime anlatayım sana.
Seni çok seviyorum Bandi’m.
2. Paragraf
Sensiz, seninle her saniye beraber yürüyorum yollarda.
Sensiz daha kalamadım senin evinde.
Ben koltukta yatarken bana bakışın yokken duramazdım o evde. Sen hep kalbimizde o buğulu gözlerin hep gözümün önünde. Sen hiç gitmedin Bandi çünkü unutulunca ölür tüm canlılar. Ben, biz ve seni tanıyan koskoca bir mahalle hiç unutmadı ki seni, sakallı nerede dediler. İlk başta, ilk zamanlar geçemedim seninle gezdiğimiz sokaklardan ama şimdi inatla geçiyorum o sokaklardan. Soranlara diyorum sakallı yanımda, kalbimde.
Unutmadık seni. İyi uykular oğlum Bandi.
