Bir başkasının raflarında tozlanırken birden önüme düşen bir kitaptı. Öyle yazarı araştırıyım, kitabı inceliyim muhabbeti nedense hiç olmadı. Kitabı elime aldım ve başladım okumaya…
Öncelikle yazarın serbest müstezat tarzında yazılar yazdığını görüyoruz. Bir ara 12’li hece ölçüsüyle yazılmış bir kıta gördüm haricinde- Can Yücel- tarzı nesir gibi bir yazımı vardı. Kitabın basıldığı yıl tam olarak 2000. Eee bir kitap o yıllarda basılır da “1999 depremi” üzerinde durmaz mı? Duruyor tabii. Belki öyle kafiyeler, müthiş sözler göremedim. Ama yazarın kimi zaman bir ramazan vakti sofra başında kimi zaman yalnızlığın pençesi altında yazdıklarını yaşadığını hissettim. İlk başlarda aşk, yalnızlık, ölüm temaları üzerinde dururken ilerleyen sayfalarda öğretmenlere, siyasete, depreme ve özellikle yazarın tarihe dair görüşlerine değindiğini görüyorsunuz. Necip Fazıl’ı, Osmanlıyı, Fatih’i ve 2. Abdülhamid’i çok sevdiği bütün yazılarından belli oluyor. Belki öyle çok süslü cümleler bulamıyorsunuz. Belki yazarın çoğu yazısına da katılmıyorsunuz. Ama yazarın yazılarında samimi olduğunu her yazısında içten içe hissediyorsunuz. Bir anda karşıma çıkan, sorgusuz sualsiz okuduğum bu kitap tesadüf mü yoksa tevafuk mu bilemedim. Her ne olursa olsun okudum gitti.
