Bir kişinin, sadece bir kişinin seni çok iyi anladığını ve karşılıksız, çıkarsız biçimde seni sevdiğini sandığın an hayatının en büyük hatasını yaptığın andır. Diğer insanlardan ne kadar da farksız olduğunu acımasızca sana gösterdiğinde, bir kez daha kusma isteği uyanır içinde ve bir kez daha insanlar denilen familyanın küçük küçük hayvancıklardan oluştuğunu hatırlarsın.
Evet, yüceltip övülerek yere göğe sığdırılamayan "insan" diye bir şey yoktur yeryüzünde. İnsana atfedilen tüm iyi ve güzel özellikler, anlayamadığımız birileri tarafından kuyuya atılmıştır. Bir gün çıkıp geleceğini düşleyerek dönüşünü beklemekse toz pembe hayalden başka bir şey değildir. Kuyu, tahmin edilenden çok daha derindir.
Öyle ki bazen aklımda olan lâkin dile vuramadığım bir çok fikri , düşünceyi dillendirmiş bir yazar kendileri. Kitap bittiği vakit etkisinde kalacağımdan eminim.
KaleAntoine de Saint-Exupéry · Kaknüs Yayınları · 2003260 okunma
''Dinle!'' demişti babam,''özü buluyor şimdi...''
Ama ben çocuktum korkuyordum:
''Belki de acı çekiyordur'' diye yanıt vermiştim ''belki de korkuyordur...''
''Basit sürülere göre yaratılmış birer ahır hastalığı olan acıyı ve korkuyu aştı o'' demişti babam.
''Gerçeği buluyor...''