Konusu itibariyla kolektivizmi mi anlatıyor desem değil gibi. Yaşanan ekonomik çöküşten kurtulabilme umuduyla önlerine çıkan fırsatı değerlenmek isteyen insanları biraraya toplayarak onlara para, huzur, iş sağlayacak olan otoritenin yaşamlarına kısıt, bazı insani isteklerine yasak koyması, yasak olanı cazip hale getiriyor doğal olarak.
Stan ve Charmaine'in bağlı oldukları otoritenin istekleri doğrultusunda hareket etmek zorunda kalmalari ve bunun sonucu olarak Charmaine'in Stan'i bile bile ölüme göndermek zorunda kaldıği bölümler etkileyiciydi.
Hoşuma gitmeyen argo kelimelerin çokca kullanılmış olmasıydı.
Positron Projesi'nde otoritenin istegi uzerine Amerika'nın 1950'li yıllarındaki gibi yaşam sürdürülürken sadece o dönemin sanatçılarından şarkılar dinlenilmesine izin veriliyor, bunlardan biri olan Doris Day, yanılmıyorsam Margaret Atwood'un genclik dönemine denk gelen bir şarkıcı, oyuncu ve Atwood'un kendisi gibi bir aktivist.
Sonuç olarak böyle bir projede yer almak ister miydim hayır. Özgürlüklerimin kısıtlandığı, amaçlarının ne olduğunu bilmediğim insanların boyunduruğu altına girmeyi hic istemezdim. Ama gerçek hayatta, şimdi şu anda ne yaşıyoruz onu da bir sorgulamak lazım.
