Hayatımın ne hale geldiğinin farkında mısınız? dedi. Mutluluğumu kısıtladım, her geçen yıl biraz daha budadım, umutlarımı birer birer kısalttım. Sineye çektim, tahammül ettim. Anlamamış, görmemiş gibi yaptım...
Ona söylemek istediğim, neredeyse hiç düşünmeden yaptığımız bu ilk hareketin çoğunlukla geri dönülemez biçimde çehremizi çizdiği ve ardından hiçbir çabamızın silemeyeceği bir sınır çekmeye başladığıdır.