Kadınsan bir sıfır yenik başlıyorsun hayata doğarken.. Bunu hemen hemen her hikâyede hissettirmiş bize. Kadın olmanın dayanılmaz ağırlığı göğsümün üzerine çöreklendi kitabı okurken. Yalnız bu kez farklı tatlar aldım yazarın kaleminden. Bir aykırılık vardı kaleminde, sivrilik, bir kara mizah, bir delilik.. Gerçekle düş arasında gezinen, sevgisizlikten, ötekileştirilmekten delirmiş karakterler.. Ne gerçeğin ne de düşün içinde asla mutlu hissetmedim kendimi. Bu kitapta hakkını arayan, hesap soran ait olduğu kadına avukatlık eden bir uzuv var. Diğer kitabında ise (Çerçialan) bir yüzük vardı dile gelen. Böyle sıradışı bir kalemden bahsediyorum işte. Mutluluk vermiyor aksine derin bir karanlık. Insanın insanı teyellemesi hususunda epey düşüncelere daldım. Okuması çok kolaydı on üç hikâyeyi, su gibi akıp gitti kitap. Ama dört hikâye vardı ki hazmetmesi çok uzun sürecek benim için. Manıklar, Çarpmanın Sesiyle, Beklemek Çürütür, Eğe.. Kadının kötülük yapanı dahi kendi hemcinsinin iyiliği için. Beni etkileyen en çok bu oldu sanırım. Ve bir insan kaç yaşında olursa olsun hep ihtiyaç duyuyor annesinin ellerine.. Ve bir kadın bir defadan fazla ölüyor her seferinde.. Öykü severlerin aşık olacağı, sevmeyenlere ise öykü okumaya heves verecek sarsıcı bir kitap. Tavsiyemdir elbette..
