8 günde, sindire sindire okuduğum bir kitap oldu Kandan Kına Yakılmaz. Adı bile anlatmaya yetiyordu geçmişin izlerini. Şiirlere dalıp gittiğimde daha da iyi anladım geçip giden bir ömrü, Hasan Hüseyin'i...
Haklıydı, aşk şiiri yazamazdı o, çünkü daima kavganın içindeydi. Ancak kavganın bedelleri ağır ödense de bu coğrafyada tutsak edemezdi kimse onu düşüncelerinden ötürü. Çünkü o; özgürlüğe tutsaktı!.. Yazmayı değil, yaşamayı seçti, ve yaşatmayı sonrasında...
Sevdiğim şairlerden oluşu boşuna değildi elbet; düşünceleriyle, insan sevgisiyle kucaklıyordu insanları hayattayken. Ancak varlığı gibi yokluğu da sevda saçıyordu etrafına. Hayatta değilken bile öğretiyordu kirli düzene karşı dik duruşluluğun nelere sebep olduğunu. Ve anlatıyordu Hasan Hüseyin... Yaşadıklarını, coşkusunu, umudunu aktarıyordu kalemiyle bizlere. Çünkü o anlaşılmayı istemiş ancak anlaşılamamıştı çok sevdiği insanlar tarafından bir vakitler. Biliyordu bunu, anlaşılmak istenen bir çoğu gibi...
Gene de yılmadı, sarıldı kalemine var gücüyle. Şiirleriyle koskocaman bir halkın yoluna ışık tutmaya devam etti, ediyor da hâlâ.
İyi ki geçmiş bu topraklardan, iyi ki varolmuşsun kelepçemizin karasına konan bir ak güvercin kadar berrak yürekli şair..
