Bir insanın gözlerine bakmak, neden böylesine acayip etkilerdi ki insana? Alt tarafı bir kamera, bir optik okuyucuya neden böyle delice bir arzuyla bakardı insan?
"Sana yazılmış mecbur dizeler bunlar, adinla beraber anılan.
Dinlerken, bakışlarındaki yanılmış kederleri görüyorum.
O lotus gözlerde açılmış yanlış çiçekleri
Büyüdükçe büyüyor; eksiliyorum.
Ah, bilmez seni kimseler!
Keşkelerin biçtiği yarılmış balkon diplerine uzanırken.
Bir ben bilirim!
O kırılmış ve kanayan pürtelaş gecelerde
O ıslak, o tekinsiz ürpertiyle çınlayan gün ortası sersemliğinde kapanırken kutsal şehvetin, isyanım kendime...
Ah, yoklugun senin, vakitsiz acılara gebe!
Söyle: Ne kaldı şimdi bizden geriye?"