Doğal olanı, gündelik hayatın acı vermeyen hayhuyunu hatırlatıyor, yatıştırıyordu. Ersin çevresine bir göz gezdirdi. Sıradan insanlarla doluydu tren. Yemek yiyorlar, gülüp konuşuyorlar, yaşıyorlardı. Hiçbiri derin bir keder, bir umutsuzluk, kanırtan bir acı taşıyor gibi görünmüyordu.