Arzu var bir de. “Arzu’’... Neler düşünülerek konmuştur ismi değil mi? Belki de sadece babaannesinin adıdır. Ya da babası Arzu adında bir kadına aşıktı bir zamanlar... Ne umutlarla sarılmıştır kundaklara, ninniler söylenirken ne hayaller kurulmuştur geleceğiyle ilgili. Ya ilkokul forması giydiğinde? “Bü- yüyünce doktor olacak benim kızım.” demiş midir kimse. Ah Arzu! Kimlerin hayal kırıklığısın söylesene, diyesi geliyor insanın. Sonra birden sahne değişiyor kafamda; istenmeyen çocuk belki de Arzu. Dövüle dövüle büyütülen... Ah Arzu! Kim bilir hangi hayal kırıklıkların camı battı canına da bu hale geldin? Elinde idrar torbası, donuk ve uyuşmuş halde, bir durup bir yürüyen Arzu’dan söz ediyorum. Tanımazsınız Arzu’yu. Çoğunuzun tanısa da ‘görüşülecekler’ listesine almayacağı Arzu’dan söz ediyorum... Sen kamburu musun bu dünyanın Arzu? Yoksa bütün dağlar yük mü senin sırtına?
