Bir kitap sizde merak ya da akabinde başka kitaplar okuma hevesi uyandırıyorsa güzeldir.
Kapı kitabını okudum ya Kılıç Aslan’ı, Hasan Sabbah’ı, Haçlı Seferleri’ni, Çaka Bey’i, Bizans entrikalarını ve Anadolu’nun yurt edinilmesinde gösterilen çabaları, zorlukları, o dönemin beyliklerini, Ahmet Yesevî’yi daha çok merak eder oldum.
Kilit kitabına göre daha bir edebî buldum Kapı'yı. Betimlene ve öykülemelerini dikkatle okudum. Okuduğum her bir mevzuyu sanki kuşbakışı yüksekçe yerden izledim. Çoğu zaman yaşadım. Zaman zaman hamasi yerlerde gözlerim dolmadı değil. Akça kıza yanmadım değil.
Bu tür kitaplarda konuya dalınca elimde kalem olmasına rağmen edebî cümleleri çoğu zaman kaçırıyorum. Durumu fark ettiğimde bakıyorum ki sayfalarca ilerlemişim. Geri dönüp işaretlemektense kitabın kendisine mim koymak en güzeli diyorum. Bu türden kitapları okunmuş kitapların arasına kaldırırken, kütüphanemin en mutena bölümüne, ara ara bakılan kitapların yanına koyuyorum.
Birkaç yerin altını çizmişim. Belki de son yaşadıklarımızın bu işaretlemelerde etkisi vardır. Bilemiyorum.
*
“Her şey Tanrı'da güzel; inanmak, inandığını sevmek güzel. . İnandığın toprakla, suyla, yıldız ışığında gök mavisiyle karıştığı zaman güzel; yurt bu işte...”
*
"Fakat sonu var her şeyin; yılmamanın, korkmamanın, bıkmamanın da sonu var. Bir şeyi çok, çok, pek çok istemenin de. Bir şeyi çok, çok, pek çok istemek öyle bir hale gelse de, hayat ondan başka bir nesne değilmiş gibi sanılsa bile; yaşama, nefes alma, bütün güzellikler, o pek çok istenen olmadan değersizleşecek zannedilse de onun dahi sonu var."
