"Yürekleri, konuşamayacak kadar dolmuştu." Kitabın en acıklı aynı zamanda en mutlu eden cümlesi bu oldu benim için. Hiçbir geminin güzergâhında olmayan ıssız bir adaya hapsolmus olan kaptan Grant ve arkadaşları, büyük sıkıntılara rağmen onları arayan iki çocuğu ve altın kalpli birkaç insan sayesinde aylar sonra kurtulabildiler. Kurgu, dil vs. çok güzel ama asıl; insanların birbirine olan saygısı, en ufak bir karar alırken bile herkesin fikrinin sorulması, grupta olan iki kadına şu çağda bile görmediğimiz şekilde değer verilmesi muaazzamdı.
