Kara Kedinin Gölgesi

Küçük hikayelerin toplandığı kitap. Bir nefeste okumalık. Altını çize çize okudum. ''Öylesine sessiz'' başlıklı hikaye favorim oldu.

Kitabın arkasında da yazdığı gibi az sözle duyguları çok güzel bir şekilde ifade edilmiş.
Yekta Kopan'ın okuduğum ilk kitabı ve takip edeceğim yeni bir yazar daha tanıdığım için mutluyum.

Yekta Kopan'ı kent insanın çeşitli ruh hallerini çok duru bir şekilde aktardığı öykülerinden tanıyorum.Bu okuduğum son kitabı.Yekta kopan klasik öykü formunu yer yer diğer kitaplarında da değiştirmişti fakat bu kitabı derdimizi uzun cümlelerle anlatmak kolaydır zor olan kısa ve öz olarak anlatmaktır mottosuyla çıkmış.Kopanın öykülerinde ki cümlelerinin nicelik olarak düşmesi nitelik olarak düşmesine sebep olmamış kesinlikle.

Yekta Kopan'a ait 11 kitabını okumuş ve güncel olarak hepsini tamamlamış durumdayım. Diğer kitaplarını da bildiğim için yorumumu ona göre yapacağım.

Şimdi, Yekta Kopan'ın öykülerinde farklı bir duygu alabiliyorum, çok daha kısa /tek sayfalık, denemelerinde ise aynı duyguyu nedense alamıyorum. Hatta bazı cümleleri görünce, bana çokça basit, romantik gibi gözüken leş kitapları andırmasına sinirleniyorum ister istemez. (Ahmet Batman, Kahraman Tazeoğlu gibi)

Arada bu kadar fark olmasını pek anlamıyorum. Kitabı bitirdikten sonra arka sayfasına göz attığımda, duyguları az sözle anlatmak kolay değildir demiş, yazar.

Bence çok haklı. Bir paragrafta, süslü cümle kurup, ona altyapı oluşturup, sonra iz bırakabilmek çok zor. Sadece vurucu cümleleri bile toplasa benim için tamamdır ama aklımda hala Kediler Güzel Uyanır kitabındaki, "İstemem ben uçurtmayı, sen bana uçurt yap." cümlesi geliyor. Bu cümleyi de duygu var diye itelemek, metafor olarak görmek de başka bir şey. Yeri geldik fazla övdük, yeri geliyor dertleniyoruz işte. Bu iki kitap harici Yekta Kopan benim en sevdiğim yazarlardan biri. Hatta bu iki kitabı da ortalama okuyucular için yazdığını, arada sırada yaşadıklarını belli bir kalıba uğratmadan anlatma çabası içindeyken bilinçli planladığını düşünüyorum.

Böyle yazınca pek sevimli durmuyor, hatta "Sen sevmeyince ortalama oluyor, sevince başarılı mı oluyor okuyucular?" diye soru geçtiyse içinizden tebrikler, tertemiz bir ortalama okuyucusunuz.

Ayrıca şu emek verilmiş eline sağlık triplerini de anlamam okuyucudaki. Film izliyorsunuz, beğenmediğinizde bu film iyi değil dediğinizde yönetmeni yapımcısı üzülmüyor mu? Kitaplara gelince neden satın alıp vakit harcadığınız bir şeye yorum yaparken subjektif olamıyorsunuz?

Yazarı en çok sevenlerden biri olarak en çok eleştiri yapmayı da kendime borç biliyorum.

"sigarasının ucuyla söndürmek istiyor yıldızları" kitabın içinden unutamadığım cümlelerden biri oldu. Ara sıra aklıma geliyor. Nefis öyküler.

Edebi anlamda bir derinlik hissettirmeyen, yazarın hayatının fragmanı olduğunu belirttiği yirmi altı kısa öyküden oluşan öykü kitabı. Birkaç güzel ifadesi haricinde zaman kaybı olarak gördüğüm bir kitap oldu ne yazık ki. Hayal kırıklığı!

Hayatımda bu kadar keyifli ,öz sözlü ve bol betimlemeli bir kitabı ilk defa okuyorum ya da uzun zamandır tarihi romanlar okuduğumdan da böyle düşünmüş olabilirim.Parça parça hikâyelerden oluşan okumaya değer bir eser