Kara Sis
Kemal Varol
Yorumlar ve İncelemeler
Bir ağacın yasını tutmayı öğrenmek isteyenlerin buluştuğu avlu..
Bazı insanlardan kurtulmak için bir an evvel ecelleriyle ölmelerini dilediniz mi hiç? Nefret ettiğiniz ya da size büyük bir kötülüğü dokunmuş insanlar olmadıkları halde...
Kemal Varol’un “hikaye anlatıcılığının doruğu” olduğunu düşündüğüm bu romanı bitirdiğimde, Barana’nın yazdığı ve her satırı şiir kokan o mükemmel mektupları bir kenara koyarsam bende en derin iz bırakan yukarıdaki soru oldu. Eminim okurken siz de soracaksınız kendinize, özgür olmanız için ölmesini istediğiniz biri var mı diye.
Bir mahpushanede, 6 cinayet mahkumunun yaşadığı bir koğuşta geçiyor hikayemizin büyük kısmı. Anlatıcı da içlerinden biri; bir öğretmen, bir katil…
Arkadaşlarını çok iyi gözlemleyen, çevresinde olup bitene bir psikolog titizliğiyle eğilen ve karakterleri son derece gerçekçi yansıtan Mesut Çelik, kendi hikayesini anlatırken de oldukça dürüst.
Kurgusal olarak merak unsurunun son derece tadında olduğu hikâyenin sonunda yazar beni şaşırtmayı başardı. Hikayeye yaydığı ipuçlarını mantıklı ve tutarlı sonuçlara bağlarken bazen de bazı şeylerin “sebepsiz” olabileceğini anlatarak gerçekçilikte Nirvana’ya ulaşmış.
Olağanüstü, fantastik hiçbir şey yok sanmayın, var: tıpkı hayatta da olduğu gibi.
Kemal Varol
Mesut Hoca'nın anlatıcı gözüyle büyüyen ve perdeye yansıyan roman, yeni gelen mahkûmun, müebbet Barana'nın gizemli ve kendini açmayan mühürlü dudakları arasındaki sırra odaklanıyor. Günaşırı türlü bahanelerle dövülen Barana kimdir, ne suç işlemiştir, neden susmaktadır?
Bir kızıl saç telinin rüzgâra uyup geldiği, gelip de avluya, Barana'nın yanı başına durduğu gün değişir her şey. Taşkale Cezaevi'ne çöken kara sis dağılmaz değildir artık. Bir imgedir belki de Barana'yı yaşatan...
Kara Sis, başkalarına anlatıldığında en acımasız suçların, gerçeklerin bile hikâyeye dönüştüğü bir dünyayı resmediyor. Kemal Varol, şiddet ve pişmanlıkların, onarılamaz hataların savruluşlarıyla örülü bir avluya, erkeklerin avlusuna uzanıyor.
"... susanlara, konuşmayanlara, içine atanlara, konuşmaya takati kalmayanlara, sadece izleyenlere kulak vermeliydi dünya. Belki de bir tek susanların içinden geçenler doğruydu."
(alıntıdır) Kemal Varol
