Sahi, ezilenlere ne kadar da uzaktı artık ruhumuz, ne kadar da tepeden bakıyorduk onlara? Ezenler ne kadar imrendiriyordu bizi? Bizim de nazarımızda insanlar servetleriyle ve bunun göstergeleriyle değer kazanır hale gelmiş değil miydi? Mutekid ve muktesid bir fakir mi, gösterişli ve kibirli bir zengin mi daha fazla celbediyordu dikkatimizi? Hangisiyle yan yana görülmekten hoşnut oluyorduk? Ehl-i dünya/ehl-i din ayrımını buharlaştıran, refah düzeyini eksene alan yeni bir ‘sınıf ’ anlayışını kalbimizden içeri buyur etmemiş miydik? Bir ‘başörtülü kapitalizm’in zuhurundan söz edilebilir değil miydi artık?
