Karamazov Kardeşler
9.2
6,1bin Kişi
19,1bin
Okunma
7bin
Beğeni
288bin
Gösterim
936 sayfa ·
Tahmini okuma süresi: 26 sa. 31 dk.
Basım
Türkçe · Türkiye · iletişim Yayınevi · 2012 · Karton kapak · 9789754708905
Diğer baskılar
Dünya edebiyatının en büyük üç eserinin Sophokles'in Oedipus Rex'inin, Shakespeare'in Hamlet'inin ve Dostoyevski'nin Karamazov Kardeşler'nin aynı konuyu, yani "baba katilliğini" ele alması rastlantı olarak açıklanamaz. Üstelik, bu üç eserde de sözkonusu davranışın kaynağı, yani bir kadın yüzünden doğan cinsel düşmanlık açıkça ortaya konulmuştur. -Sigmund Freud Bana göre geçen binyılın kitabı Dostoyevski'nin Karamazov Kardeşler'idir. Bu dünyada yaşamın, öteki insanlarla birlikte olmanın ve öteki bir dünyayı düşlemenin bütün sorunlarını, neredeyse ansiklopedik bir boyuta varan bir genişlik ve yürekten gelen böylesine sarsıcı bir yoğunlukla dramlaştırabilen bir başka kitap bilimiyorum. Kilise ve devlet, ideolojiler ve güzellik, özgürlük ve sorumluluk gibi her zamanın sorunlarıyla, taşradaki küçük bir Rus ailesinin para, aşk, baba korkusu, kardeş kıskançlığı, itibar gibi iç sorunları arasında bu roman öylesine bir ahenk ve güçle gidip gelir ki; insan, okumanın verebileceği en büyük armağanı alır: Kendi hayat deneyimimizin de insanoğlunun deneyiminin bir parçası olduğunu derinden hissetmek. - Orhan Pamuk
7 mağazanın 90 ürününün ortalama fiyatı: ₺28,4
Kitabı Dinlebi İle Hemen Dinle
22 sa. 1 dk.
Puan ve İncelemeler
9.2
10 üzerinden
6,1bin Puan · 1033 İnceleme
936 syf.
·
32 günde
·
10/10 puan
Karamazov Kardeşler - Fyodor DOSTOYEVSKİ
Ve, kitap bitti.
Aslına bakarsak gün içinde bitti. Ama incelemeye nereden başlasam, nasıl başlasam bilemedim.
Tam bir ayımı aldı okumak. Bunda bir kitap yazım projesinde olmamın ve aktif bir iş hayatımın olmasının etkileri oldukça fazla. Yoksa kitap elde sürünecek bir kitap değil kesinlikle. Sayfa sayısının yüksek olması sizi korkutmasın.
Orhan Pamuk "bin yılın kitabı" demiş bu eser için. Bilmem kim ne düşünür ama okuduğum en yoğun, en katmanlı eserlerden biriydi. Burada neredeyse kimseyi tanımıyorum, o nedenle isim veremeyeceğim ama esere başlarken bir okur bana "Dostoyevski'nin en başarılı eseri" demişti. Aklıma Raskolnikov geldi hemen. "Hadi canim sen de..." dedim içimden. "Suç ve Ceza dururken mi?" Gerçekten de eserin başlarında böyle düşünmeye devam ettim. Ama ilerledikçe durumun çok daha farklı olduğunu, eserin birçok temayı etkili biçimde ele aldığını ve ele alınan her temanın sanki kitabın ana teması gibi işlendiğini gördüm. Her karakter bir başkahraman olabilecek nitelikteydi ayrıca.
Dostoyevski'nin hayatıyla ilgili birçoğumuz bir şeyler biliriz. Eser yazarın son eseri ve o zamana kadar tüm hayat tecrübesini, tüm bilgi birikimini yansıttığı bir eser. Onun diğer eserlerinde de yer yer hayatından izlere rastlarız ancak bu eser birçok ize rastlamamıza olanak tanıyor. Her kahramanda kendisinden, ailesinden, düşünce yapısı ve sorgulama biçiminden izler var. Baba katilliği, Tanrı kavramı, suçluluk psikolojisi, sevgi, kıskançlık gibi konuları derinlemesine işliyor. Yine arka planda Rus insanının düşünce yapısına, köylüye ve diğer ülkelere bakışına, yaşam biçimine hakim oluyoruz.
Kişiler dünyası eserde özellikle ele alınması gereken konulardan. Babadan başlayarak oğullarına inmek gerek. Yazar babalık kavramını derinlemesine ele alıyor.
Yalnız buradaki babalar için değil, bütün babalar için haykırıyorum:
"Babalar, çocuklarınızı incitmeyin!"
(s. 765)
Sevmediğimiz çocuklarımızdan ne hakla sevgi bekleyebiliriz? (s. 765)
Dostoyevski'de baba düşünceleri... Sevgisiz büyüyen çocuklar farklı kişiliklere bürünmüşler. Olumsuz kişiliklerde baba faktörüne büyük pay biçmek gerek. Kendi sonunu kendisi hazırlayan bir baba oldu belki de... Spoiler vermemek adına daha derine inmek istemiyorum ama Alyoşa karakterine de değinmeden geçmek istemem. Tanrının varlığına en çok inanan, eserdeki en olumlu karakter (mi acaba?) Diğer tüm karakterlerin sonu olumsuz bitiyor eserde. Üniversitede edebiyat öğretmenimiz şöyle bir cümle kurmuştu (Belki okuyordur, kendisi sosysl medyada arkadaşlarım arasında): "Madem Alyoşa muhteşem bir karakter, tüm bu olumsuzluklar yaşanırken o neredeydi?" Haksız sayılmaz zannımca.
İncelememe başlarken kendimce bir planlama yaptım: Şunlardan şu şekilde bahsedeceğim, diye. İpin ucunu kaçırdım ve yine sohbet eder gibi bir inceleme oldu. Kahraman psikolojileri derinlemesine işlenmiş, bölüm bölüm Suç ve Ceza'yı da andırıyor. Mimar Sinan'ın eserlerini sıralarız çıraklık, kalfalık, ustalık eseri diye. Bu eser de Dostoyevski'nin ustalık eseri zannımca. Hayatını tecrübeleri ile öğütüp edebiyatın usta süzgecinden geçirmiş. Psikoloji, sosyoloji, felsefe, din, edebiyat, tarih vs birçok alanda ustalıkla işlenmiş bir eser. Okumadan ölmeyin. Hacmi korkutmasın sizi. Başka on kitap okuyacağınıza alın bir bu kitabı okuyun.
Şöyle bitirmek istiyorum: Bu kitabı bu kadar geç keşfettiğim için kendimden özür dilerim, zira okumadan da ölebilirdim.
OKUYACAKLARIMA EKLE
1025 syf.
·
Beğendi
·
10/10 puan
karamazov kardeşler pide salonu
Karamazovlar’ı Dostoyevski’nin zirvesine hatta cahilliğimden cüret alarak edebiyat tarihinin zirvesine koyarak başlamak istiyorum. Bu noktada Suç ve Ceza’yı öne atarak itiraz edenler olacaktır ki bana kalırsa bu iddiada bulunanlar henüz Karamazovlar’ı okumayanlardır. Ecinniler de Raskolnikov karakterini şöyle böyle içinde barındırdığından Suç ve Ceza’dan daha dolu bir kitaptır. Ama hepsinin üstüne, Dostoyevski’yi bugüne taşımış ve yarınlara taşıyacak olan bu bin sayfalık dev eseri koymak gerekir.
Ömrünün son yılları hariç neredeyse hiçbir zaman iki yakasını bir araya getiremeyen Dostoyevski, Ecinniler’i planladığı dönemde,
bir arkadaşına,”geçim derdim olmasa ben de Turgenyev, Tolstoy, Gonçarov gibi yüzyıllar sonra bile hatırlanacak eserler yazabilirdim, onlar benden çok mu yetenekli sanki!”diye yazmıştır. Suç ve Ceza’yla çok büyük bir ün yakalamıştı ama gel gelelim ardından gelen Budala kimsenin ilgisini çekmedi. Hatta, iyi ki varlar dediği eleştirmenler bile aşk romanı görünümlü bu kitabı görmezden geldiler. Ardından Ecinniler’in yayınlanmasıyla, Dostoyevski; düşmüş, yeteceğini kaybetmiş, zırvalayan bir yazar olarak ilan edildi. O dönem Rusya, Turgenyev’le büyüleniyordu ve dönemi karikatürize edip hepsiyle açık açık dalga geçen bu kitap kimsenin hoşuna gitmemişti. Hakkında idam kararı verilmiş, kürek cezasına çarptırılmış bu düzen karşıtı adam ne ara Çar yanlısı ( bizim deyimimizle “çomar”) oluvermişti!! Yavaş yavaş iki yakası bir araya gelen Dostoyevski, en büyük eseri “Karamazov” için çalışmaya başladı. Karakteri kesinleştirmek için dönemin ünlü yazarlarının sığındığı manastırlara bile gitti. Üç yıl süren çalışmanın ardından, Dostoyevski hak ettiği üne kavuşmuş oldu. Karamazov’lar onu zirveye taşımıştı. Belki de en nefret ettiği insan olan Turgenyev’den daha çok ilgi görüyor ve seviliyordu.
Dostoyevski’nin her karakteri bir düşüncedir. Düşünceler uğruna bedenler ve günlük sıkıntılar kurban edilir. Örneğin, İvan Karamazov’u hasta eden bakteriler değil Tanrı’dır. Dostoyevski’yi hayatı boyunca rahatsız eden sorun budur zaten: Tanrı’nın varlığı… Bu, düşünceden ibaret bedenler, Karamazov Kardeşler, yazarın kendisidir. Alyoşa, yazarın belki de asla ulaşamadığı, ideal insandır. Henüz kirlenmemiştir ama Prens Mışkın gibi de değildir. Kötülüğü, şehveti bilir yine de Tanrı yolundan yürür. İvan, Tanrı sorunuyla kafayı bozmuş bir sara hastasıdır. Dostoyevski felsefesinin sonucu, onun kahramanlarının sentezi aynı zamanda bir çoğunun da yıkımıdır. Dmitri babası gibi şehvet düşkünü bir adamdır. Nişanlısından aldığı parayı içki sofralarında metresiyle yer, para için babasını öldürmeyi düşünür hatta sonunda alçaklığından intihar etmeye karar verir. Dostoyevski’nin kumarbaz yönünü temsil eder. Fyodor Pavloviç’i de kendi babasından esinlenerek yaratır. Bir de Fyodor Pavloviç’in oğlu olduğu söylenen, dilsiz bir kadından doğma Smerdyakov vardır. Annesi onu doğururken ölmüştür ve babasının evinde uşaklık yapmaktadır. Aslında son derece sadık ve güvenilir olan Smerdyakov, sonradan İvan’ın özgür, sınır tanımaz düşüncelerinin kurbanı olacaktır. Tanrı yoksa her şey mübahtır!!
Alyoşa, şehvet düşkünlüğüyle tanınan bir aileden olsa bile yoldan çıkmamış,inancını korumuş bir gençtir. Rahip adayı olarak manastıra sığınmıştır ve Staretz Zosima denen kutsal bir adamın öğrencisidir. Dostoyevski’nin Tanrı’dan çok İsa’ya inanması gibi Alyoşa da Zosima’ya inanır. Gerçi Dostoyevski için İsa vazgeçilmezdir, Tanrı’nın olmadığını, bütün bu şeylerin saçmalıktan ibaret olduğunu bilse bile İsa’ya inanacağını söyler. Alyoşacığı için bu kadar kıymetli olan Zosima’yı, ölümünden sonra kokutması da tanrısız İsa düşüncesine bir göndermedir bence. Zosima’nın Alyoşa’ya, kendisinin ölümünden sonra manastırdan ayrılmasını öğüt vermesi, inancını dış dünyada da koruyacağını söylemesi bunu kanıtlar niteliktedir. Alyoşa İsa’sını bulmuştur zaten, artık Tanrı’ya, yani manastıra ihtiyacı yoktur. Belki de Dostoyevski için Nietzsche’nin üst-insanı olmuştur artık. Karamazov ailesinin yıkılışıyla hiç alakası olmayan çocuklar da Alyoşa güzellemesi yapmak için dahil edilmiştir kitaba. Olaylar sonunda İvan kafayı yer, Dmitri Sibirya yoluna düşer, Smerdyakov intihar eder… Kısacası inançsız olanlar kurtuluş yolu bulamaz ve felaketlere sürüklenirken Ortodoks bir Rus olan Alyoşa çocuklara öbürkü dünyada tekrar kavuşacaklarını, sevinç içinde birbirlerine olanı biteni anlatacaklarını söyler. Bu noktada Raskolnikov ve Stavrogin’in akıbetlerini de karşılaştırmak gerekir. İkisi de özgürlüklerini ararken yanlış yola sapıp suça batmışlar ve vicdan azabı içinde can çekişiyorlardır. Raskolnikov bu sırada Tanrı’yı bulur ve şöyle böyle felaketinden kurtulur, Tanrı’sını bulamayan Stavrogin ise buhranlar içinde intihar eder. Yukarıda söz ettiğimiz karakterler ve sözünü etmeye değer olan diğer Dostoyevski karakterleri hepsi sıradaşı tiplerdir ve hep bir uç noktalarıyla, aşırılıklarıyla öne çıkarlar. Ama Karamazov’un Alyoşa’sı bir çok yönden sıradan, hatta olaylar içinde silik kalan bir tiptir. Dostoyevski de böyle başkarakterlere alışık değiliz. Kendisi bu konuya açıklık getirebilmek için ufak bir önsöz yazmış, Alyoşa’yı neden başkarakter seçtiğini kitabın sonunda anlayacağımızı söylemiştir. Bana kalırsa sebep şudur: Alyoşa, Dosto için ideal insandır. Dostoyevski büyük ihtimalle ömrünün son yıllarını böyle bir insan olmak için harcamıştı. Son kitabı olduğundan ve o yıllarda Ortodoks Rusya diye diye kafayı yediğinden, İvan yerine Alyoşa’nın başkarakter olmasına şaşmamak gerek.
Tehlikeli düşünceleri hakkında düşüncesizce davranıp dolaylı olarak baba katili olan İvan, Dostoyevski’nin en yakışıklı karakteridir. Tanrı katili değildir, bu konuda düşünmeyi çok önce bırakmıştır. Tanrı varsa bile, çocuklara işkence edilen böyle bir düzeni kabullenmeyeceğini söyler. Onu reddederek, ölümsüz yaşam için giriş biletini geri verir. Dostoyevski,İvan’la birliktedir. Alyoşa, onun için bir hedeftir sadece. Bana kalırsa Dostoyevski ölürken bile İvan’ın tarafındaydı, Tanrı’yı bulmuşsa bile ona inanmamıştı. İvan, düşünceden ibaret gibi dursa da Karamazov kanını taşıdığından şehvet ve arzularından sıyrılmış değildir. Albert Camus’un “Sisifos Söyleni”de uzun uzun ele aldığı Tanrı’nın yokluğu durumunda intihar konusuna da Schopenhauer’ın kendisini tokat manyağına çevireceği bir cevap verir: “Hayata inanmasam, sevdiğim kadına sırt çevirsem, dünyanın gidişine inancım kalmasa, hatta tam tersine, her şeyin karmakarışık, uğursuz, belki de şeytanca bir kaos olduğuna iman etsem, insanların hayal kırıklığından uğradığı bütün korkulara tutulsam gene de yaşamayı isteyeceğim, hayat kadehini ağzıma götürünce bitirene kadar bırakmayacağım!” İvan, gençlik yıllarında duyulan arzu ve hazlar uğruna hayatın yaşamaya değdiğini, belki 30 yaşında kadehi ağzından çekebileceğini söyler. Dünyanın acılarla dolu bir feryat, bir sefalet vadisi olduğunu, insanın arzularından ve hazlarından tamamen sıyrılarak yaşaması gerektiğini söyleyen Schopenhauer, Karamazov ailesine güzel bir cevaptır bence. Körlerin nedensiz istençlerinin sonucu olan dünya, aslında olmaması gereken kötü bir şey, bir suçtur. İvan da bu konuda Schopenhauer’la birliktedir. Öklid geometrisiyle sınırlı aklımız, dünyanın ötesiyle ilgili anlayışa sahip olamaz ve bu şartlar altında, kavrayamadığımız hayat hakkında sınanamayız. İnsanları sonradan, yaptıkları zulümden, haksızlıklardan, çektirdikleri acılardan dolayı bağışlayacak, onları temize çıkaracak bir şey olsa bile, bunu asla kabullenemez ve Tanrı’yı bulsa bile onun cennetini reddeder.
Karamazov cinayetini açıklamak için İvan ile şeytanın konuşmasından başlamak gerekir. İvan olanı biteni öğrenip de kafayı yiyince odasında şeytanı görür. Karşısında bir Rus mujiği oturmaktadır, onun gerçekten şeytan mı olduğunu yoksa şeytan diye kendi kendisiyle mi konuştuğunu anlayamaz. Şeytan sürekli konuşur, İvan kulaklarını tıkar, onun ağzından çıkan laflara dayanamaz. Aslında söylenenler önceden kendisinin düşündüğü şeylerdir, karşısında oturan mujik bizzat kendisidir zaten. Şeytan’ın şu lafları Karamazov cinayetinin sebebidir: Bir gün herkesin gerçeği anlayacağı devirin gelmesine imkan var mı? Varsa, mesele yok, insanlığın hayat sorunu çözülmüş demektir. Fakat insanlığın kökleşmiş ahmaklığı yüzünden mesele belki daha bin yıl çözülemeyeceğine göre, zamanımızda gerçeğe varan herkes hayatını yeni ilkelere göre düzenlemekte serbesttir. Bu anlamda onun için her şey mübahtır. Dahası var, böyle bir devir gelmese bile, tanrı ve ölümsüzlük olmadığına göre yeni insan, bir başına bile kalsa tanrısal insan olabilecek ve yeni sıfatına dayanarak gerekirse kalp huzuruyla eski köle, insanın bütün manevi engellerini aşabilecektir. Tanrı’ya kanun yoktur. Her yer Tanrınındır, ayak bastığı her yer yücelir… kısacası her şey mubahtır. Smerdyakov bu düşüncelerle büyülenir ve İvan’ın gizli isteğini yerine getirmek ister. Kendisi sonradan böyle bir isteği olmadığını, düşüncelerini böyle bir amaca hizmet etmek için açıklamadığını söyler. Ama aslında o da babasının ölümünü içten içte istiyordur ve bunun için farkında olmadan Smerdyakov’a yardım eder. Böylece baba Karamazov oğulları tarafından öldürülür.
İvan,cinayet itirafına kimseyi inandıramaz çünkü saralı bir delidir o artık. Dmitri’nin ise masum olduğuna inanmazlar. O zaten masum olmadığını, babasının ölümünü içten içe istediği için katil kadar suçlu olduğunu söyler. Peki gerçekten suçlu mudur? Staretz Zosima’yı ziyaretten dönüşte babası için “ bu adam neden yaşıyor ki?” dememiş miydi? Aslında bakacak olursak Dmitri babasından pek de farklı bir karakter değildir. Zamanın köylüsünü temsil eder, sürekli içki içer, her şeye bodoslama girer. En önemli özelliği ise düşünceden yoksun olmasıdır. Aynı zamanda romanın en net kişisi ve içgüdüleriyle hareket eden tek kişisidir. Nişanlı olmasına rağmen intikam hırsına tutuşmuş bir afüşteyi metres edinir. Babası da aynı kadına aşıktır ve onunla evlenmeyi düşünüyordur. Dmitri’nin annesinden ona kalan parayı , evlilik teşviği olarak Gruşenka’ya vermek ister, bu sırada Dmitri beş parasızdır. Aynı zamanda nişanlısı Katerina’dan, bir akrabaya götürmesi için aldığı parayı metresiyle içki alemlerinde harcar. Söylediğine göre paranın sadece yarısını harcamıştır, kalan parayı geri verecek ve hırsız olmadığını kanıtlayacaktır. Uzun süre boynunda bir bez parçasından dikilmiş muskanın içinde saklar parayı. Mahkemede bunları itiraf edince herkes “hadi lan ordan!” ayarında bir cevap verir. Katerina, bahsi geçen parayı akrabaya ulaştırması için vermemiş, Dmitri’nin, sevdiği adamın, ne kadar alçalacağını görmek için vermiştir! Cinayetin işlendiği gece, alçaklığından intihar etmeye karar verir. Önce gidip Gruşenka’yı bulur sonra da muskada kalan üç bin rubleyle bir güzel eğlenir. Asıl planı şudur: gidip güzelce eğleneyim, parayı son kuruşuna kadar harcayayım sonra sabaha karşı kafama kurşunu sıkarım. Şu olayıyla Dmitri benim gözümde Dostoyevski’nin en alçak, gurursuz ve onursuz karakterlerinden biridir.
Katerina ve Gruşenka; Dostoyevski’de görmeye alışık olduğumuz kadın tiplemeleridir. Karamazov kardeşler gibi gündelik hayattan soyutlanmış düşünce yüklü bedenler değillerdir. Asıl karakterlerin izleyecekleri yolda şöyle böyle rol alan yardımcılardır ancak. Zaten ne Dmitri’nin ne babası ne de İvan’ın aşkı gerçek aşk değildir. Ruhu yakıp kavuran istekler ve bazen acıma duygusu üzerine yaşanan hislerdir. Gruşenka, uzun zaman önce lekelenmiş, bu yüzden erkeklere karşı hırslanmış, intikam duygusu içinde basit bir kadındır. Dmitri’yi de Fyodor Pavloviç’i de sevmez, ikisini de kandırır. Baba oğulun arasının açılmasındaki en büyük sebeplerden biri odur. Katerina ise namuslu olduğu herkes tarafından bilinen saygıdeğer bir hanımefendidir ama gel gör ki Dmitri gibi bir alçağa aşık olmuştur. Aynı zamanda İvan’ın da aşık olduğu bu genç kadın gerçek aşkı bulabilmiş değildir. Kısacası kutsal Alyoşa hariç tüm karakterler ihtiras buhranları içinde kıvranmaktadır.
Karamazov Kardeşler’in herbiri ayrı ayrı Dostoyevski’dir. Dmitri, sürgünde son bulan romantik devri; İvan, sosyalistlik uğruna imanını kaybettiği yılları; Alyoşa ise dine geri döndüğü yılları temsil eder. Peki hangisi en çok Dostoyevski’dir? Misal Nabakov’un incelemesinde bahsettiği gibi yazar, en çok Dmitri’yi takip ederken coşar. Tasvirler güçlenir, karakterin iç dünyası en derinine kadar sayfalara yansır. Kumarbazlıktan çok çekmiş Dostoyevski, Dmitri’nin cinayet günündeki “dibe vurma” hissiyatını, “battı balık yan gider” düşüncesiyle kapıp koyverişini çok iyi anlıyor olsa gerek. Alyoşa’nın inandırıcılığı olmayan peygambervari karakterini anlatırken aynı havaya giremiyor.
Karamazov Kardeşler’in başarısını sağlayan, bin sayfalık dev bir eser olmasının yanında filozof olan bir sanatçı tarafından yazılmış olması, felsefi tiradların bolca oluşundan dolayı 5 dakika sonra ölecekmişsin de hızlıca okuyup evrenin sırrını kavraman gerekiyormuş gibi hızlıca kendini okutmasıdır. Bitirdiğinde sana bir şey öğretir mi bilinmez ama kendini özletir. Dostoyevski’nin neşeli sesini, karakterlerin oradan oraya savruluşunu özletir. İçinde bir şeyler bulabilmek için önceden Dostoyevski’nin üç beş tane kitabının okunması gerekir. Aksi taktirde Aşkı Memnu izler gibi okunur. Alyoşa ve abilerinin çelişkilerini görüp Dostoyevski’nin kendisiyle savaştığını fark etmek gerekir.
Alyoşa gibi pısırık olacağınıza, İvan gibi hakkıyla delirmeniz dileğiyle..
OKUYACAKLARIMA EKLE
1008 syf.
·
60 günde
·
10/10 puan
Karamazov Kardeşler, Fyodor Mihayloviç Dostoyevski'nin ölmeden önce yazdığı son eseri..ustalık eseri bir başyapıt....
1025 sayfalık bu esere inceleme yazmak zor olsa gerek, yazmamaksa haksızlık...
Klasik tutkunu biri olarak yıllardır ötelediğim bir eserdi. Hep korkutucu geldi başlamak, sanki okumanın hakkını verememekten korktum. Ama bir yerden de başlamak gerekiyordu sanırım...
Gelelim Karamazovların dünyasina... Dünyasına diyorum çünkü bu muhteşem kalem sayesinde o dünyanın kapısından içeri giriyor ve orada yaşıyorsunuz, hapsoluyorsunuz adeta...
Eser; baba Fyodor Pavloviç Karamazov ve iki kadından dünyaya gelen üç oğuldan oluşuyor. İlk oğul Dimitri Fyodoroviç Karamazov ilk eşinden, İkinci oğul İvan Karamazov ve Alyoşo Karamazov ikinci eşinden dünyaya geliyor. Kaypak, çıkarcı, çocukları ile hiç ilgilenmeyen, paragöz bir baba ve uşakların elinde büyüyen, kendilerini büyütmeye çalışıp hayatta yer edinmeye çalışan evlatlar...Karamazovlar...
Hep sevgiyi arayan, Tanrıyı arayan, kişiliklerini arayan, ararken de hem kendilerine hem de etraflarına zarar veren, sonuçta Karamazov da olsa özleri iyi, içlerinde saflığı barındıran, kendilerince bir yol haritası çıkarıp hayata tutunmaya çalışan üç kardeş...
Ne yazarsam eser hakkındaki hislerimi tam olarak ifade edemeyeceğim sanıyorum. Her kardeşin ayrı ayrı ele alındığı roman, o karakterle bağ kurup, karakterin özüne inmenizi sağlıyor. Hatta bazen "Dimitri,kendine gel fütursuz davranıyorsun, babanın sevdiği kadına aşık olmak ne demek ya da Ivan, ağbinin sevdiği kadına aşık olmaya utanmıyor musun? Alyoşa, bu kadar iyilik meleği olmak seni üzecek bu hayatta biraz da gerçekçi ol" dediğimi duyar gibi oldum.
Muazzam bir kurgu; psikolojik, polisiye, gerilim, aşk, entrika...hepsiyle baharatlandırılmış, okuyucunun bakış açılarına göre harmanlanmış cok lezzetli bir sunum...
Son bölümünü hayranlıkla okuyup eseri tamamladım. Yazılacak sayfalar dolusu şey var aslında ama fazla ipucu verip diğer okuyucuları hayalkırıklığına uğratmak istemiyorum. Önce doğru zamanı kollayın daha sonra derin bir nefes alıp okumaya başlayın... Zira önünüzde katetmeniz gereken Karamazovlar var...
_ Seviyoruz, hepimiz seviyoruz sizi!
_ Yaşa Karamazov! (Sayfa 1025)
Sevgiyle ❤
OKUYACAKLARIMA EKLE
1232 syf.
·
7 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Bu bir Başyapıt !
Şimdi ben bu 'Başyapıt' kitabını nasıl inceleyeyim? Nereden başlayacağımı bilmiyorum ki. Bahsedilecek o kadar çok nokta, o kadar çok yer var ki... Neyse, Ya hakk!
Bu kitap Dostoyevski'nin zirve kitabı olmakla beraber son kitabı özelliği de taşıyor.
O zaman diyebilir miyiz ki Fyodor Dostoyevski zirvede bırakıyor?
Neyse kitaptan bahsedelim biraz;
Şehvet
Hırs Para
Tam "Bermuda Şeytan Üçgeni" gibi oldu.
Ne güzel üçgen ama...
Size şimdi üçgenin iç açıları toplamını söyleyeceğim. Ya da hayır vazgeçtim. Herkes 360(ironi) derece olduğunu biliyor zaten.
Şehvet, hırs ve paranın toplamını söyleyeceğim sizlere.
Şehvet+Hırs+Para= Karamazovlar(Alyoşa hariç)
İştee! Karamazovların formülünü çözmek bu kadar basit.
Kitap hakkında konuşulacak çok şey var aslında ama etrafımda bu kitabı okuyan kimse yok. -laf aramızda aslında etrafımda kitap okuyan da pek yok- Onun için buraya bir monolog şeklinde içimi dökmek istedim. Monolog demişken Fyodor Dostoyevski'nin her kitabında olduğu gibi Karamazov Kardeşler'de de yaptığı psikolijik tahlilleri aklıma geldi. Aforizmaları peki? Offf hayran kalmamak elde değil.
Lev Tolstoy onun hakkında; "Tanrı yönetiyor kalemini." derken hiç haksız olmadığını tekrar, tekrar ve tekrar öğrenmiş oldum. "Neden üç defa tekrar kelimesini kullandı bu." demeyin lütfen. çünkü dört kitabını okudum.
Aslında bu kitabın içeriğinden çok güzel bahsederdim de incelememi okuyacak olan arkadaşlara spoiler olmasın diye bu kitabı harcatmak istemedim.(Çaktırmayın, bu kitabı inceleyecek yetkinlikte olduğumu düşünmüyorum.)
Sadece size şunu söyleyebilirim; Hayata dair her şeyi öğrenmek istiyorsanız, bu kitabı okumalısınız. İşte o zaman aşkı, İhaneti, kardeşliği, nefreti, dini ve daha birçok şeyi tekrar öğrenirsiniz. Çünkü Fyodor Dostoyevski'nin kalemi hayatın ta kendisidir, hayat ise Fyodor Dostoyevski için cehennemdir.
Bir de şey, kol kası yapmak istemiyorsanız, Karamazov Kardeşler(2 cilt) kitabını Yordam Yayınevi'nden okuyun.
OKUYACAKLARIMA EKLE
832 syf.
·
6 günde
·
Beğendi
·
Puan vermedi
Okuduklarım arasında Sefiller ile beraber baş köşede yerini almış oldu bu roman. Edebi bir dille anlatıldığı gibi psikolojik olarak da özel bir anlatımı mevcuttur. Aşk, nefret, kan, dava ve daha birçok konularda sürükleyici özelliğe sahip olan bu kitap, 4 Karamazov kardeşlerin hayatından bahsetmektedir. Roman insanın direk kalbine nüfus edebildiği için eşsiz bir romandır. Kitabı okuyacağınız için pişman olmayacaksınız.
OKUYACAKLARIMA EKLE
1008 syf.
·
23 günde
Dostoyevski'nin son kitabı Karamazov Kardeşler dünya edebiyatına damga vurmuştur. Karakter seçimi, betimlemeler, dini ve felsefi konular üzerine olan tartışmalar insanı içine çektikçe çekiyor. Sayfa sayısı çokluğu ve klasik olması nedeniyle okuması zor olsa da tek kelimeyle mükemmeldi. Baba ve oğulları etrafında geçiyor hikaye. Alyoşa herkes tarafından sevilen, merhametli küçük oğul. İvan iyi bir öğrenim görmüş, inanç konusunda sıkıntı yaşayan ve mantığıyla hareket eden ortanca oğul. Dmitri ise sevgi ve erdemli olmayı temsil etse de davranışları buna uymayan büyük oğuldur. İyi ve kötülerin çatışması kadar karakterlerin kendi içlerindeki çatışmasına da şahit oluyoruz. Baba cinayeti etrafında toplumun adalet ve ahlak sistemi eleştiriliyor. Her okumada farklı tatlar alacağımız bir kitap. Okuyun ve okutun :)
OKUYACAKLARIMA EKLE
1002 syf.
·
14 günde
sonsuz bir güç ve sonsuz bir acı: Karamazovluk
Karamazov Kardeşler Dostoyevski'nin son ve en büyük eseri olmakla beraber onun kendisiyle coşkun bir hesaplaşmasıdır. Kitapta Fyodor Pavloviç Karamazov ve biri gayrı meşru dört oğlunun başına gelen felaketler zincirini konu edinir: Her birinin ruhunu açık seçik gösterir bize Dostoyevski.
Dostoyevskinin çelişkili ruhunun bir yansıması olan Ivan Karamazov'u şu şekilde tarif etmektedir Aleksey Karamazov (hepimizin bildiği hâliyle Alyoşa) Mihail Rakitinle karşılıklı konuşmasında:
“İvan'ın gözü çok daha yücelerde. Binliklerle işi yoktur onun. Ivan ne para ne de rahatlık arıyor. Arasa arasa acıyı arıyordur.
'...'
Onun fırtınalı bir ruhu vardır. Aklı zincire vurulmuştur. Yüce, çözüm yolu bulunamamış bir düşünce var kafasının içinde. Milyonlardan çok, düşüncesine bir çözüm yolu bulmaya gereksinimi olan insanlardandır o.” (sayfa 140)
Dimitri'nin Ivan hakkında söylediklerine gelecek olursak:
“İvan'a gelince, onun gibi kafası çalışan bir insanın şimdi çevresine ne denli nefretle bakmakta olduğunu kestirebiliyorum!” (sayfa. 187)
Şöyle bir gözlemde bulunduğunu söyleyebilirim: Dostoyevski Tanrıya karşı gelen yönünü 'kafası çalışan' olarak nitelemekte ve Tanrıya inanmakta ısrar eden yönünü her ne kadar kendi deyişiyle “her şeyi anlayan” olarak tanımlasa da etrafındaki insanlarca "saf" olarak benimsenmesi (hatta çok sevmesi) onu bir çıkmaza düşürmektedir. Aynı zamanda Ivan Karamazov'un beni (tahminimce bütün okurları) epey derinden etkileyen “Büyük Engizisyoncu” şiiri karşısında epey heyecanlanan Alyoşa, karşı çıkarken sanki Ivanla değil de kendiyle bir hesaplaşmaya girmiştir. Bu şiir, Ivan Karamazov'un deyişiyle “ömründe iki mısra yazmamış budala bir üniversite öğrencisinin budalaca bir şiiridir bu.”(sayfa 362) Dostoyevski bu ifadeyi “Tanrı'ya inanan ama onu kabul etmeyen” yanı için kullanmaktadır. Ve bu Tanrı'yı "kabul etmeyen" düşüncelerinin acısından “Karamazovluk” olarak tanımladığı bir güç sayesinde dayanabilmektedir. Kitabın ikinci bölümündeyse bu “Karamazovluk” gücü aynı zamanda onun sonunu hazırlayan güçtür.
Dostoyevski'nin kendiyle bu hesaplaşmasını okurken heyecanlanmamak, Ivan Karamazov'un acısını derinden hissetmemek elde değil. Yalnızca bir şiir olarak nitelemek doğru olmaz “Büyük Engizisyoncu”yu, aynı zamanda bir destandır da, Tanrı'nın varlığına değil de bu yaratılışın 'böyleliğinin' nedenine bir isyan niteliğindedir.
Şimdi Ivan Karamazov'u bir kenara bırakalım (mümkünse tabii...) ve hemen Büyük Engizisyoncu bölümünden sonra gelen Zosima Dede'nin hayatı bölümü üzerine söyleyeceklerim çok.
Yeniden söylüyorum, bu kadar çelişkili düşünceleri barındırıp apayrı dünyalardaki karakterleri bir arada barındıran (neredeyse bir kutsal kitap niteliğine varmış bir anlatımla) bir kitabı okumak olldukkççaaaa keyifli ve ufuk açıcı.
Zosima Dede, belki gerçeğin bilgisine ulaşmış, temel felsefesini abisi Markel'in acı ölümünden alan, “bütün insanlar birbirine karşı her bakımdan suçludur, bunu fark etseler cennete döner yeryüzü” sözü üzerine kurulu bir din bilgini. Aslında kitap bu felsefe üzerine kurulmuştur. Herkesin birbirine karşı suçluluğunun farkına varmasıyla huzura erecektir kişioğlu: hizmetçimizin de hizmetçisi olduğumuz zamana tekabül eder bu idrak. Zosima Dede bir bilgin olarak gelmemiştir yeryüzüne, çok şeyler yaşamıştır bir 'Dede' vasfına erişmeden önce. Sevdiği kızın onunla alay ettiğini düşünmüş - en çok da öfkeyle dolduğunda içimiz, herkesin bizi küçük gördüğünü ve bize için için güldüklerini düşünürüz zaten - birini öldürmenin belki de kıyısından dönmüş, uşağına tokat atmış bir insan olarak yaşamıştır bir müddet. Ardından bir 'iç aydınlanmasıyla', tokat attığı uşağının ayaklarına kapanıp özür dilemeye başlamış, ardından uşağından ne üstünlüğü olduğunu sorgulamaya başlamış, en sonda da abisinin ölmeden önceki sözleri aklına gelmiş ve bu şekilde bir yaşayış sürmeye başlamış ve manastıra gitmiştir.
Bu büyük hacimli kitapta geçen olayları teker teker anlatacak değilim, ancak şunu söylemek istiyorum ki bu “hiçbirimizin ruh bakımından birbirinden üstün değildir”, “hepimiz birbirimize karşı her bakımdan suçluyuz” felsefesi ve hemen karşısında “Tanrı’nın varlığını reddetmiyorum, ama Tanrı’yı kabul etmiyorum”, “Cennet, sonsuz mutluluk; bu kadar acıya değer miydi?” felsefesinin yer aldığını göstermek amacım. Karamazov Kardeşler Dostoyevski'nin kendiyle son bir kez hesaplaşmasıdır. Biz ise bu hesaplaşmaya çok şeyler borçluyuz, böyle güzel bir eseri bugün de aynı heyecanla okuyabildiğimiz için.
Kitabın bir diğer bölümüne bakmak istiyorum şimdiyse: Fyodor Pavloviç Karamazov'un, ‘ihtiyar soytarı’nın öldürülmesi (ki bu bölüm zaten kitabın ana temasıdır, yaklaşık birkaç kere bu olayın üzerinden geçilmektedir kitapta da). Bütün bir rastlantılar zinciri Dmitri Karamazov’un katil olduğunu göstermektedir, ancak onu “anasının duaları” kurtarmıştır son anda. Dmitri Karamazov'un böylesine coşkun bir ruha sahip olması, herkesin ondan her şeyi bekliyor olması da katil olduğu inancını güçlendirmektedir. Ancak Dmitri Karamazov “alçaktır ama hırsız değildir”! Biz, Dimitri'nin ruhunu gören bizler için imkânsızdır onun katil olması. Son ana kadar kendinden emin olmasına rağmen gün gibi ortadadır cinayeti işlemeyeceği, içinde gizli bir güç onu her zaman frenlemektedir. Ki, uşak Grigori'yi öldürdüğü yanılgısı içerisindeyken, “Yaşayan Tanrı”, yani vicdanının eline düştüğünde intihar etmeye karar verir. Dayanamaz vicdan azabına, katillerin sahip olduğu soğukkanlılık onda mevcudiyetini gösteremez. Dmitri Karamazov bu yükü taşıyabilecek kadar güçlü bir ruha sahip değildir.
Kitabın en sevdiğim kısmı belki de yalnızca bir cinayet romanı değil de insanlığı ilgilendiren tüm konuları içinde barındırması olabilir. Psikolojik tahliller (özellikle duruşmadaki) öylesine etkileyiciydi ki tek bir okumayla tüm her şeyiyle sindirilebilecek bir kitap olduğunu düşünmüyorum. Eğer okumakta tereddütteyseniz bir an önce okumanızı, okuduysanız da tekrar tekrar okumanızı tavsiye ediyorum. İyi okumalar diliyorum!!
OKUYACAKLARIMA EKLE