Cok istekle basladigim bir kitap oldu. Yaklasik 40 50 sayfa okuyunca bu ne ya diyerek firlatip attim. Ama neden?
Ben sandim ki kitapta karamazov kardesler babalarini öldürüp parasiyla maceraya atilip dolandiricilik, kumarbazlik ya da yasa disi biseyler yapacaklar...
Kitabin esprisi kaçmasın diye konusunu bile okumadim. Dostoyevski yazdiysa okunur dedim. Neyse hergun yaklasik 50 60 sayfa okuyabiliyordum. Bir gun ara verince ozletti kendini Alyosa.
Sonra kitabin basinda Dostoyevski' nin uyardigi gibi sıkılabilirım ama bu kitaba haksızlık etmeyecegim dedim ve devam ettim. İyi ki ettim. Yalniz yine bekledigim gibi olmadi. Mesela ben cinayeti hic beklenmeyen bir kisinin yapmasını isterdim. Mesela Alyosa ya da Katherina...
Ama iyi ki okumusum.
Sonunda da en sonunda yani o derece sasirdim! Neye sasirdim? Ne yani dedim, bunlar kacamadi mi? İvan sessiz mi kaldi? Yani öyle bi boşlukta kalmis ki!
Hatta tam son cumlesini okuyunca nasil tepki verdiysem eşim bana çok güldü. Mutlaka filmini de izleyecegim. Bu kadar karisik hislerin barindirdigi bir kitabi unutmam mümkün olmayacak
