Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu. Giden kurtuluyor, bu arsız dünyanın çilelerinden sıyrılıyor, arkada kalanlar heybelerine bir acı daha ekleyerek yürüyorlardı kendi sonlarına doğru.
Onsuz yaşayamam dediklerini sonsuzluğa uğurlayıp yaşamaya devam ediyorsun. Nefes alamıyorsun uzun zaman ama yaşıyor, öğreniyor, kabulleniyorsun. Bu da bizim, biz insanların laneti olsa gerek...