Kasımpatları

John Steinbeck
Kadın bilgiç bilgiç, “Bir çocuğun erkek olabilmesi için,” dedi, “önce ailede bir erkeğin yokluğu duyulmalı. Unutmayın bunu. Ben kırk yaşına girmiş çocuklar bilirim, erkek yokluğu duyulmamış, onlar da çocuk kalmışlardır.”
Reklam
Sessizlik, bekleyiş günleriydi bunlar. Hava soğuktu...
Sonra hemen toparladı kendini, güzelliğini takındı. "Güçlüyüm" diye övündü. "Bu kadar güçlü olduğumu bilmezdim, doğrusu."
"Karnı aç oldu mu insanın, hiç tadı kalmaz.”
"Önce ailede bir erkeğin yokluğu Duyulmalı. Unutmayın bunu. Ben kırk Yaşına girmiş çocuklar bilirim, erkek Yokluğu duyulmamış, onlar da çocuk Kalmışlardır."
Reklam
Kadın dalgaları yaran bir gemi gibi ilerleyip oyunu bozdu...
"Önce ailede bir erkeğin yokluğu Duyulmalı. Unutmayın bunu. Ben kırk Yaşına girmiş çocuklar bilirim, erkek Yokluğu duyulmamış, onlar da çocuk Kalmışlardır."
Reklam
Ama şu anda her şey ölüydü, her şey gerçekliğini yitirmişti.
Jim çok geçmeden, ne yaparsa yapsın ona yaklaşamayacağını anladı. Kendine göre bir dünyası olmalıydı onun da, ama Jim'den öylesine uzaktı ki o dünya, erişilecek gibi değildi. Gözlerindeki bakış kolay kolay değişeceğe benzemiyordu; düşmanca, bile bile takınılan bir bakış değildi ki...