Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.12
Katedral
Raymond CarverKatedral Yorumları ve İncelemeleri
Katedral yorumları ve incelemelerini, Katedral kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Katedral puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
7.710 üzerinden
·
Puan vermedi
Ben Seslendirme Sanatçısı İrfan Emsen.
Bu videoda, sizler için seslendirdiğim Raymond Carver'ın Katedral isimli kitabını paylaşıyorum, keyifli dinlemeler.
youtube.com/watch?v=K01DoMe...
İyi yazılmış öyküler arıyorsanız..
“Bu mümkün..Sıradan şeyler ve nesneler hakkında sıradan ama kesin bir dil kullanarak yazmak ve bunları bağışlamak..bir sandalye, bir perde, bir çatal, bir taş, bir kadın küpesi..Muazzam, hatta şaşırtıcı bir güce sahip.”
Böyle demiş vakti zamanında Carver. Bakın bu benim önünde eğildiğim tek simya. Çünkü sadece kurşun kalemle yapılıyor.
Ne yapmış Carver? Basit ama ayrıntılarına titizlikle kafa yorduğu sıradan nesnelere, sıradan insanlara şahsiyet kazandırmış.
Küçük şeylerin nasıl da mucizevi olduğunu mu anlatmış? Hayır, yok öyle bir şey, mucize falan yok bu kitapta. Küçük şeyler hala küçük. Ya da boyları derine derine uzuyor. (Belki Carver’ı Carver yapan da budur, bilemiyorum.) Ama küçük şeylerin içine, üstelik kesin bir dil kullandığı halde, belirgin olmayan bir şeyler bırakmış. Bir şeyi bekliyormuşuz gibi hissettiren bir içlik, bir şeyler tarafından tehdit ediliyormuşuz gibi hissettiren bir hırka, meraktan bir manto giydirmiş öykülere.
Metinlerin sonu asla doruk noktasında bırakılmamış. Karakterlerinin kaderlerini değiştirecekmiş gibi yapıp yan çizmiş, her şeyi olduğu gibi bırakmış. Raymond ya çok umutsuz ya da çok gerçekçi bir abimiz. Ya da derdi karakterlerini değil de okurunun bakış açısını değiştirmek.
Velhasıl, şaşırdım, bayıldım, hayran oldum. Katılmayı çok istediğim bir atölye için yeniden okuyacak olmanın sevinciyle.. Görüşelim Carver
Siz Hâlâ Katedral'i Okumadınız mı?
Katedral, Raymond Carver'in en iyi öykü kitabı. Can Yayınları'ndan çıkan diğer öykü kitaplarını da okudum ama Katedral'i yazarın öykü dünyasını en sarih ve gelişkin biçimde ortaya koyan kitabı olarak yorumlayabilirim. Raymond Carver sıradan insanların yaşamlarına objektif tutmuş, sıradan olanı en yalın haliyle ortaya koymaya çalışmıştır. Tabii bunu yaparken insanların derinlerde yatan ve çeşitli şekillerde ortaya çıkan ruh hâllerine, tepki verme biçimlerine odaklanmıştır. Öykülerini okuduktan sonra "sahi ne anlatılıyor bu öyküde" diye düşünülür. Öykünün sonundaki kırılma anı ya da ayırdına varma hâli anlaşılmadan öyküyü belirli bir yere oturtmak zordur. Bu minvalde yalın ve sade anlatımına rağmen bir o kadar da karmaşık olan Raymond'un öykü dünyasını anlamak için okuyucunun çaba göstermesi gerekmektedir.
Katedral'deki öykülere tek tek değinmeye gerek yok zira öykülerin yetkinliği ve kalitesi ortada. Okuyucu olarak favori öykümün Muhafaza olduğunu söyleyebilirim sadece. Raymond Carver'in öykülerini bir kere okuyup kenara ya da rafa bırakmak olmaz. Tekrar tekrar okunası öyküler bunlar. Üstelik öykülere tam anlamıyla nüfuz edebilmek için de birkaç kere okuma yapmak gerekmektedir. Öykü okuyucularının mutlaka okuması gereken bir kitap Katedral
Carver'in öykülerinden daha önce tanımış ama Katedral'e başlamamış olanlar için söylüyorum: "Carver, bildiğiniz gibi. Son halinde nasıl bıraktıysanız öyle."
Kırlık bir alana ilkbaharda gidiyorsunuz ve taze çimenlerin kokusunu, yeni yeni boy veren papatya ve diğer çiçeklerin kokusunu alıyorsunuz. Dilinizde bir ezgi, mırıldanıyorsunuz. İçinizden sekerej dolaşmak geliyor bu çiçeklerin arasında. Hatta kimi zaman uzanıp otların üzerine öğle vaktinin bahar sıcağını ve mavi gökyüzünü seyrediyorsunuz. Carver'in öykülerinde dolaşırken bu hissi alabilirsiniz. Ama dikkatli olmak gerek çünkü her zaman sadece yeşil çimen kokusu, papatya kokusu hissini tek başına yaşamazsınız. Bu çimenlerde dolaşan küçük canlıları unutmamalısınız. Sizi sinir edecek, keyfinizi kaçıracak, kaşındıracak bu canlılar da olacaktır etrafınızda. Carver de sadece güllük gülistanlık öyküler sunmaz okuruna.
Sıradan, basit, ee ne var bunda dedirten öykülerle birlikte hatta bunu yazmaktan kolay ne var! Ben de yazarım bunu! dedirten öykülere sahip. Ama var mı öyle yağma! Acıtan öyküler, içtiren, yaşanmışlıkları hatorlatan öyküler bunlar. Bir derinliği, bir zemini ve ön çalışması, ön yaşamı olan öyküler. Carver'den yine de çok fazla bir beklentiye girilmez. Onun sadeliği düşünülerek okunur öyküleri.
Tam bir sinematografik anlatım. Yalınlık ile sürükleyiciliğin buluşmuş hali.Her bir ayrıntıyı gözümde canlandırabildim. Diğer öykülerini de hemen okuma isteği yarattı.
Yazarın dili öyle bir yetenek barındırıyor ki, hani Oscarlıksa oyuncular gerçekçiliği yansıtabildiği içindir, hani böyle kötü bir karakterse oynadığı aktörü nerdeyse gerçek hayatta da sevmeyebiliriz… işte öyle bir yazarlık! Hikayelerin kurgusu kadar her birindeki karaktere bürünen dil de etkisi altına alıyor, nerdeyse yazarı sevmeyecekmişsiniz gibi işte öyle mükemmel bir anlatıcılık var.
Küçük, İyi Bir Şey hikayesi kesinlike ayrışan tümünden daha da güzel bir hikaye… Kitaba ismini veren Katedral de gerçekten övgüyü hakkediyor.
Kitabın bende bıraktığı etkiyi tam olarak ifade edemesem de okuduğum en enteresan kitaplardan biri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Yazardan okuduğum ilk eserdi. Bayıldım diyemiyorum ama beğenmedim de diyemem. Tekrar okumalıyım da diyemiyorum ama okumak da isterim. Gerçekten garip bir his bıraktı. Hikayelerin kahramanları günlük hayatta yolda yürürken muhtemelen birbirimizin yüzüne bakmadan geçiştiğimiz ama aynı zamanda ortak bir gökyüzü altında yaşadığımızı bildiğimiz oldukça sıradan sıradan insanlardı. Hikayeyi okumaya başladığınızda, sanırım bu hikaye beni etkilemeyecek diyorsunuz fakat hikaye bittiğinde etkilenmiş oluyorsunuz. O etkilenme hikayenin neresinde gerçekleşiyor inanın bilmiyorum bu sebeple de yazarı, garip bir kalem olarak nitelendiriyorum sanırım. Muhteşem bir yazar mı bilmiyorum ama bıraktığı bu garip hissin tadına bakmalısınız diyorum..:)
l
Dünyaya "Amerikan Rüyası" ifadesiyle pazarlanan bir umut tacirliği var. Sanki Amerika'da yaşayan herkes bolluk bereket içinde yaşıyormuş da, dünyanın en şanslı insanları onlarmış gibi... Bu kitabın yazarı Raymond Carver en önce bu büyüyü bozuyor. Öykülerinin tamamındaki öykü kahramanları Amerika'nın alt-orta tabakasından
Raymond Carver sıradan olanı, günlük olanı çok çok iyi anlatıyor. Alkolikler, işsizler, zenci düşmanı anneler, aylarca televizyon karşısındaki kanepeden kalkmayan yaşam bezginleri, yolunda gitmeyen, hiç gitmeyen aile yaşamları, trafik kazasında ölen çocuklarının acısıyla yıkılıp, tek yolu, hiçbir suçu olmayan postacıyı öldürmeye karar veren adamlar...
Bir baba, trenle kilometrelerce yolu gidip, inmesi gereken istasyonda inmeyip, yola, bilmediği bir yere doğru devam eder mi?
Öyküleri okuyan, tüm bu açmaz, sıkıntılı durumları, insanların duygularını, karamsarlığa kapılmadan, inceden bir "ayakları yerden kesiklikle" yaşıyor.
Diğer kitaplarını da okumak gerek.
Raymond Carver’ın en iyi eserlerinden biri olarak kabul edilen “Katedral “hayatın içinden kotarılmış on iki hikâyeden oluşuyor.
Carver,birbirinden bağımsız anlatılarında öncesini ve sonrasını okurun düş dünyasına bırakıyor.
Yazarın derin boşluklarından çözüm yolu bulmaya çalışıp yaratıcılığımızı kullansak bile
gerçekçiliğin tamamlanmayacağını fark edip yeniden varoluşa başlıyoruz.
Tıpkı gerçek hayatta yaşayacaklarımızın sürekli yer değiştireceği gibi hikayelerde yer değiştiriyor.
Yani felaket ve ölüm gibi ani olaylarda çözümsüzlüğe karşı çaba göstermeye çalıştığımızda hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimizi anlayıp kabullenmemiz gibi…
Her ne yaşarsak yaşayalım küçük şeylerden mutluluk duyacağımızı, mucizevi olayların olabileceğini, umutsuzluğa düşmemek gerektiğini vurgulayan Carver,
okuyucusunda kendi izleklerini bulmaya,
özdeşleşme kalıplarına bizleri davet ediyor.
Davetine icabet ettiğimizde,
19 yaşında aşık olup evlenen Carver’in ailesini geçindirmek için türlü işlerde çalışıp para kazanmanın zorluklarını,başına gelen felaketlerin,acıların üstesinden yılmadan geldiğini hatta babasının alkolik olduğu için çocukluğundaki travmaları bile öykülerinin içine sığdırdığını net olarak anlıyoruz.
Yüreğime en çok dokunan ödüllü öyküleri oldu.
‘Küçük,İyi Bir Şey’
‘Nereden Aradığım’
Ayrıca yazarımız kendine has üslubu yani kısa ve öz cümleleri okumamıza
‘Arınma ‘kattığını belirtmek isterim .
Öykü severler bu eseri mutlaka okumanızı öneririm.
Beliz Güçbilmez'in tersine mühendislik atölyesine katıldığım için aldığım bir kitap. Atölye kapsamında kitaptan 5 öykü okunup incelendi, üzerine konuştuk. Değişik öyküler yani. Güzel olanları da var tabi ama ne okuyorum ben dediklerim de oldu. Değişik bir kafası var adamın:) Atölye sonrasında kalan öykülerden okuyayım dedim ama olmadı yani. İşin ucunda atölye olmayınca hiç okuyamadım. Toplam 6 öyküsünü okudum, yetti bana:)
Sıradan ilişkiler ve sıradan ilişkileri farklı boyutlara taşıyan tuhaf detaylar... Bozulan buzdolabı, yatıya gelen kör misafir , çalınan saat... gibi. Her öyküde bir ilişki okuyoruz. İki sevgilinin ya da bir karı kocanın... Her hikayenin bir odak noktası var. Bu nokta hikayeyi farklı bir sıradanlığa itiyor.
Açık konuşalım, kitabın dili öyle sadediydi ki bitince bir süre boş baktım. Yalınlık değişikti ama yavan değildi kesinlikle. Sonra kitapla ilgili 1-2 eleştiriye göz attım ve her şey yerine oturdu. İkisini (açlık ve katedral) peşpeşe okumuş olmak çok iyi denk geldi. Değişimleri ve anlatış tarzını karşılaştırabildim. İkisi de ana karakterin deyim yerindeyse ciğerini vermişti ama uslüp çok çok farklıydı.
Son olarak kimse dindar değil
Küçük iyi bir şey oldukça çarpıcı bir öykü, öykü seven herkesin okumasını öneririm. Bunun dışındaki öykülere ise ancak "eh" diyebilirsiniz. Yazar alkolü sevdiği için tüm öykülerde ısrarla viski içen ve "yemeğe yumulan" karakterler bir tema gibi tekrar ediyor ancak öykülere ne kadar bir katkısı olduğu tartışılır bu temanın.
Toplumun "mutlu" olamamış, çizgi altı insanlarına mercek tutarken aslında bir anlamda Amerikan Rüyası 'na derin eleşririler getiriyor.Dili oldukça sade ve güzel. Biraz Cemil Kavukçu 'yu andırdı bana.