Kayıp Umutlar Merkezi

Kayıp umutlar merkezinde umudunu tanıyamazsa insan, hiç umut kalmamış demekti! Umudunu kaybetmek inancını kaybetmekle eşdeğerdi. Iyi olmak, doğru olmak değildi mesele; iyiliğe, doğruluğa olan inancını kaybetmemekti. Bizi ayakta tutan varlık sebebimiz; iyiliğe, doğruluğa, insanlığa olan inancmızdı. Inancın olmadıktan sonra iyi olsan neye yarardı?

Sayfa 187Kitabı okudu

Fatma

Başkalarının hakkımda sarf edecekleri sözleri bertaraf etmek için attığım her adım beni yok ediyor

Kitabı okudu

Reklam

Fatma

Tüm kelimeleri annesi tarafından gasp edilen kızlardandım ben. Annesinin bakışlarında eriyen, yok olan! Annesinin varlığında tüm hücrelerine kadar suçluluk duygusuyla dolan.

Sayfa 182Kitabı okudu

Fatma

Bazen annemi mutlu etmek için nasıl biri olmalıydım diye düşünüyorum. Ne yapmalıydım? Kendimi nasıl affettirmeliydim? Oysa affedilecek bir şey yapan ben değildim. Çocuktum, masumdum, hayat ehliyetimi hak edememiştim henüz. Biraz şefkat yaralarımı sarardı. Benden esirgenen şefkat.

Sayfa 181Kitabı okudu

Fatma

Bir yalanı yeteri kadar söylerseniz gerçek olması kaçınılmazdır. Söylediğin yalana inanmaya başladığın an, gerçeklesmesi için adım atmaya başlarsın farkında olmadan. Falcılara gitmek ve söylediklerine inanmak gibi. Falcının söylediklerine inandığın an, gerçekleşmesi için çabalamaya başlarsın ya da her gelişmeyi söylediklerine yormaya. Bir şeye inandıkça, inanca olan inancın artar. Inancı güçlendikçe insan daha bir güçlenir, ayakları daha bir sağlam basar yere, daha bir sağlam atar adımlarını.

Sayfa 176Kitabı okudu

Fatma

"Neler yaşadığımı bilmiyorsun" dedim, belki merak eder sorar, ben de anlatarak rahatlarım diye. Hayatımdaki kimsenin tavrı değildi anlamaya çalışmak. Ahkâm kesmek, akıl vermek, hırpalayarak hayatıma müdahale etmekti tüm dertleri.

Sayfa 172Kitabı okudu