“Kayıp umutlar merkezinde umudunu tanıyamazsa insan, hiç umut kalmamış demekti. Umudunu kaybetmek inancını kaybetmek demekti. İyi olmak, doğru olmak değildi mesele; iyiliğe doğruluğa olan inancını kaybetmemekti. Bizi ayakta tutan varlık sebebimiz; iyiliğe, doğruluğa, insanlığa olan inancımızdı. İnancın olmadıktan sonra iyi olsan neye yaradı?”
Kitabı okumaya başladığımda yazar bugünden geçmişe doğru bir yolculuk yaptırdı bana. Kitapta ki başkarakterler ikiz kız kardeş olan Ela ile Eda ve Ela ile aynı şirkette çalışan Hüma karakterleri arasında gidip geliyor. Kitabın anlatım biçimini toparlayana kadar biraz bocaladım ama karakterlerin geçmişle ki kırıklıklarını merakla ve heyecanla okumaktan kendimi alamadım.
Kitaptaki karakterler öyle bir bütün içindeler ki biri diğerinin hayatını kesiştiği bir noktada etkilemiş. Kitaptaki karakterlerin kaybedilmiş bir umudu ve kendine tekrar aşıladıkları umut ile hayata güzel bir kapı açma çabaları vardı. Hayat şartları ve duyguların çarpıştığı bir kitap olmuş. Okurken hepsine hak veriyorsunuz Kurgu biraz karışık ilerlese de yazarın anlatım dili akıcı ve anlaşılır.
