Kazancı Yokuşu
Ferhan ŞensoyYorumlar ve İncelemeler
144 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Evet 
Ferhan Şensoy dan ilk kitabım kendisinin yayımlanan "ilk kitabı" olan 
Kazancı Yokuşu oldu. 1977 yayımlanan bu kitap; memleketimin tüm insan manzaraları bulunduruyor. Hem dönemin sorunlarına hem insan ilişkilerine yer verirken, her karakteri kendi şivesiyle konuşturması karakteri gözünüzde hayat bulmasını sağlıyor.
Kazancı Yokuşu Taksim'den Kabataş'a- Beyoğlu'na inerken bir sokak aslında. Orda yaşayan farklı insanların ilişkileri , birbirlerine tahhammül gösterememeleri çok güzel incelenmiş. Bunun yanı sıra aynı dertten muzdarip olunca da birbirlerine bağlanmaları Türk milletinin özeti olmuş. Ama her şey bir yana o nasıl bir son, o nasıl bitiriş... Ferhan Şensoy dan ilk kitabım olduğu için belki çok çarpıcı oldu benim içim. Diğer kitaplarında tarzını her zaman koruduğu söylenir bakalım.
İyi okumalar efenim...
Nerede o eski mahalleler yahu~
Ferhanağbi okuyucuları bilir, kendine has dili vardır, argodur. Fakat argoyu öyle bir elekten geçirir ki, tabiri caizse şak oturtur ve oraya o argodan başka uygun bir kelime bulamazsınız. Kazancı Yokuşu’nda bu dil en yüksek anlamıyla kullanılmış. Sadece bu değil, dil illaki İstanbul Türkçesi ile değil, lehçeden gelen kasıtlı yanlışlıklarla süslenmiş. Konumuza geçelim; mümkün olduğunca içerik belirtmeden paylaşacağım.
Ferhanağbi kendine has üslubuyla bir mahalle yazmış gibi görünse de iş öyle değil. Bu kitap bir taşınma hikayesini değil, zaten orada oluşunuzu anlatıyor. Bakkalıyla, kasabıyla, manavıyla, andırgrand ve overgrand bakışlarıyla, bir şehri, köşeden, incelikli süzüyorsunuz izlenimi veriyor.
Bir garip, bugünden ve bazı bölgelerden yerli yerince uzak bir mahalle. Kültürü koparılmamış, zaten o dönemin mahalle kültürüne ayak uyduran ve muhtemelen Taksim taraflarının insancıl son dönemini yaşayan bir yokuş. Saflıklarıyla gülünç, hinlikleriyle nefretsel bir hisse kapılıyorsunuz.
Kalem aynı olunca şehrin içini az önce yazdığım gibi, mahallenin bir köşesinden, ara sıra kah çıkarım gökyüzüne, seyrederim alemi havasında, ara sıra kah inerim yeryüzüne, ulan yine seyreden benim! bakışıyla geçiriyorsunuz. Kitabın iç sızlatan bölümü, yarım kalmış anılar öyle bir serpiştirilmiş ki, okurken ister istemez üzülüyorsunuz. Mahalle kültürü öyle sarıyor insanı. Neyse, finale gelelim;
Ferhanağbi okuyucuları için çok doyumsal, merak salıp okuyacaklar için yerinde bir kitap. Başlangıç için otobiyografileri olsa da, otobiyografilerden sonra başlanacak yegane kitaptır.
Yarın 
Düşbükü’nde görüşmek üzere ~
