‘ ‘Cehennem var mıdır?’
‘Evet bir cehennem vardır!’
‘Nerededir bu?’
‘İnsanın umudunu yitirdiği yerde’ ‘
.
Öyle tanıdık bir eser okudum ki. Dili tanıdık, toprağı tanıdık, insanı tanıdık. Arnavut yazar Luan Arif Starova bizi Yugoslavya’ya götürüyor. Bir kalenin eteğinde sosyalizmi tanımaya, göçtükleri yerin sistemini anlamlandırmaya çalışan bir aileye.
Osmanlı’nın merkezi İstanbul’da hukuk eğitimi almış bir baba, bedeni ve ruhuyla ayakta kalmaya çalışan bir anne, onların hayatta kalabilecek kadar şanslı çocukları.
Güç bela geçiniyor onlar. Sonra bir gün keçileriyle meydana toplanan çobanları görüyorlar.
Çok fazlalar. Sistemi rahatsız edecek kadar fazlalar!
Keçiler bereketlendiriyor haneleri, çocukların yüzleri gülüyor ama yüzü gülmeyenler de var: Baştakiler.
Çünkü keçiler makinelerden uzaklaştırıyor insanları.
Toprağa bağlanan insan unutuyor ‘sıcak savaş neymiş soğuk savaş neymiş’, umursamıyorlar.
Hedef seçiliyor, on ikiden vurulabilir mi özgürlük? Günahlar yığılabilir mi ak pak keçilerin üstüne?
.
Starova sistem eleştirisi yapıyor evet ama yarası hep biraz açık olan Balkanları anlatıyor en çok.
Bölüp bölüp yönetilen, bir araya getirmek istendikçe ufalanan Balkanları. Şöyle ciğerimin sol köşesine kor bırakıyor.
Çok etkilenerek okudum ben Keçiler Dönemi’ni. Lütfen siz de bir bakın, okuyun…
.
Yazarın ‘Babamın Kitapları’ adlı eserini de en yakın zamanda edinmek istiyorum.
.
Orhan Suda çevirisi (Fransızca’dan), Ömer Faruk Yıldız kapak tasarımıyla..
