etrafında sevgili çiçekleri açmakta ve solmaktadır, ama o artık onları saymaz. etrafında insanlar düşüp ölmektedir, ama o artık onların farkına varmaz.
Hölderlin şiirden yaşamak bir gül her seferinde paramparça olarak geri düşer, Phaeton gibi toprağa, Kendi ülkesine düşmez, bilakis çok daha derine, melankolinin o sonsuz denizine düşer.
Goethe, kendini yakın hissettiği hayatın o muazzam hazinesini korumak için ebediyen kaderinden kaçarken, Hölderlin sert bir ruhla, ama yine de zırhsız, elindeki tek silahla, varlığın saflığıyla fırtınanın karşısına çıktı.
Gül ancak bir bakış onu izleyerek içine çektiğinde gerçek bir gül olabilir, akşam kızıllığı ancak bir insan gözünün retinasında yansıdığı zaman harikadır.