Taştan bakışın perdelediği her şey, bir bakıma, belki, şimdiki birçok hayat Kendine Tapan Kasım’ın ayazlı, buz gibi soğuk trajedisi: Okumak, ödeşmek cesaret istiyor!
İçinde garip bir his vardı. Buna keder diyemezdi, hiddet diyemezdi; can sıkıntısı demek de doğru değildi. Bu hissi, tam manasıyla bir huzursuzluktu. Onu rahatsız eden, huzurunu kaçıran şeyin ne olduğunu tayin edemiyordu.
Bütün silahlarını terk ederek, boynu bükük bir halde kendisine mazlum mazlum bakan ve küçük bir çocuk gibi gözlerini kırpıştırarak “Olur mu? Bana karşı fena olma, olur mu?” diye yalvaran bir sesle soran kadına bakarken kendinden utandı.
Onu yoran Vahdet’ti. Bunu iyi biliyordu.
Zaten onunla tanıştığı günden beri o yorgundu. Dünyada Vahdet’i sevmekten, bütün dikkatiyle onun gözlerine ve dudaklarına takılı kalmaktan daha yorucu ne vardı ki?