Yine altını çize çize okuyacağınız bir Ali Şeriati klasiği... "Kendini Devrimci Yetiştirmek"
Ali Şeriati'nin devrimi, Bakunin, Proudhon ya da Marks'ın anladığı ve ortaya koydukları kuru ve ruhsuz devrim anlayışından çok daha derin ve ilerici bir anlayış şüphesiz. Onun devrimi; salt maddi, toplumcu olmanın ötesinde ilmi ve irfani bir yükselişi de ifade eder. Toplumcu olup, toplum içinde erimenin ötesinde, toplumla birlikte şahsiyeti de inşaa eder.
O devrimci ruhu, Hüseyni bir duruşa, Hür'e izafe eder. Yezid'in Hür'ünün, Hüseyin'in Hür'üne dönüşmesini devrim kabul eder. İlk teorisi; tarihte şahsiyeti inkâr olanların, isimlerini bile kişilerden aldığı (Marksizim, Leninizm gibi) ekolleri ve ortaya attıklarını değil...
İlginçtir; Sarter, Allahsız alem tasavvurunu ahmakça bulmasına rağmen, Allah'a inanmıyor.
Proudhon, Marks'a; "Ben, senin bu ekolünün yarın devletin dini haline gelmesinden ve devletçiliğin Allah'a tapmanın yerine geçmesinden korkuyorum." diye mektup yazıyor.
Ali Şeriati, devrimci ruhu Peygamber ilhamıyla, Ali ve Ebuzer ile özdeşleştirirken, Allah ve alem tasavvurunu yerli yerine oturtmanın yanısıra, dinin kendisini bir devrim olarak görüyor... Tabii uydurulmuş olanı değil, indirilmiş olanı.
