“Onun için mekân, aklına mukayyet olabilecek bir çatıdan ibarettir.”
*
Kahramanımız yine, yeniden kelimeleri seçti. Kelimeleri genel geçer imajlarının dışında, kendi tünelinde eşleştirdiği duyusal ve duygusal deneyimlerle anlamlandırdı. Ruhunun arsızlaştığı bu dönemde; yaşanmışlığın ve beraberinde getirdiği deneyimin, cafcaflı kâğıtlara sarmalandığı ölçüde ikna kabiliyeti kazandığının ön kabulü ile başladı. Ritmin ve sözün; yazının ve sesin, yankının, basıncın, hissin, vicdanın, maddenin ve mananın dayanıklı bir alaşımı... gibi de tanımlanabilecek şiir hakkında, kahramanımız ahkam kesecek kadar yetkin değil. Şiir, efsunlu olduğu kadar gerçektir de. Kelimeler, zihnin farklı topraklarını eşeler, kimisi bir tohum bırakır, büyümesini bekler. Kimisi bir ölüyü mezarından çekip alır.
*
Kahramanımız yine, yeniden kelimeleri seçti. Tek başınalık serüveni olarak tasvir ettiği bu yalnızlık biçiminin, farklı evrelerine tanıklık edebilelim diye.
