kayıtsızlık insanı pasaklı kılar, ama annem öyle değildi. daha ziyade içten içe pasaklı olmuştu, ya gurur duyuyordu yalnızlıktan ya da zincirlerinden kurtulduğu için her şeye boş vermişti. bir bardak su ondan daha hayat doluydu. silindiğinde havluya, toplandığında masaya, oturduğunda sandalyeye benziyordu.