Vefalı bir aşk bulursa insan,
Aşkın kanununa boyun eğmek ne de tatlıdır,
Fakat o ne acımasız, ne amansız bir kanundur hiçbir
Sadık bir çoban kız gören olmamıştır,
Ah, o vedasız kadınlar ne de hayırsızdır,
Aşkın adını kötüye çıkarmıştır.
Aşkın esiri bir yürek,
Binlerce endişeyle sarsılır,
Acı çekip dinlemeyi sevdiğimizi söylerler,
Fakat ne derlerse desinler,
Her şeyden tatlıdır özgürlük!
Seneca'nın öfke üzerine yazdığı eserini okumadınız mı? Bir insanı vahşi bir yaratığa dönüştüren bu duygudan daha aşağılık, daha utanç verici olanı var mı? Hareketlerimize yön veren unsur mantık ve akıl olmamalı mı?