... Sonra bu gözlerden, o soruların insafsız takibinden kurtulmak için hep o köşeye, o köşe penceresine gidip oturarak kendi yalnızlığıyla bu ufku kapalı sokağın tenhalığı arasında ortadan kaybolmak, tatlı bir yokluğun uyuşukluğuna gömülmek istiyor gibiydi.
..., kimsesizliğinin içinde kendisini büsbütün yetim bularak ne gözyaşları dökmüştü! Artık ona ne ruhunda destek ne varlığında yardımcı olacak kimse kalmamıştı.