Elif heyecanlı, Olgunlaşma Enstitüsü’ne gidiyor ve çiçekler yapıyor. Daha çok gelin çiçekleri, tek tek işliyor onları, özenle ve büyük bir heyecanla. Kendi çiçeğini de yapmayı düşlüyor, bir de sevdiği genci.
Ömer ise Elif’in yeğeni. Nerede abur cubur var, Ömer orada. Haylaz sayılmaz. İnsanları ve eylemleri izlemeyi biliyor, yaşananların da farkında. Yaşından daha fazlasına sahip hatta ~
Kırılma ise sadece Elif’i ve Ömer’i eklemiyor.
Ülkenin, şehrin, evin tüm dönüşümlerinden nasipleniyorlar. Ve zamana akıp geçiyor.
.
Kırık Hayatlar Evi bana nedendir bilmem pek sevdiğim Çemberimde Gül Oya dizisini anımsattı; kalabalık sofraların, geniş bahçeli evin, her bir sakinin kendine ait hikayesinin olmasından belki de. Ulus Faciasını öğretti bana aynı zamanda, ‘şu kadar insan bu patlamada öldü’ gibi cümlelerdeki sayı olarak verilen hayatların kaç hayata mal olacağını gösterdi. Adı gibi biraz kırıklıkla okudum Kırık Hayatlar Evi’ni. Evet, farklı sonlar farklı kararlar da olabilirdi ama bazı hayatlar dokunulmadan kalmalı; bazı sırların hiç açığa çıkmaması gerektiği gibi ~
.
Yazarın bir diğer kitabı ‘Güzel Günleri Beklerken’ de kitaplığımda, onu da okumak istiyorum.
