"Kaç kez kitapların sayfaları arasında kendimi unutmayı denedim..."
Kaç kez.....
Muhteşem dizelerde kelimeler arkasına saklanarak murekkeple birlikte sayfalar arasında kaybolup gitmek isteyen bizler.. Okumayı bu yüzden mi bu kadar çok seviyoruz,acaba? Bu yüzden kitaplara dokunmak bizlere huzur veren içimize açılan kapılar oluyor. Neden her cümlede kendimizi arıyor ya da kendimizi buluyoruz? Okurken sanki onların dertlerini dinliyor, ardından ruhumuzda onaylayarak "evet,ben de" diyor,sanki...
"Acılı bir ruh, yabancı bir diyarda yakınlarından biriyle karşılaşan bir yabancı gibi, kendine benzeyen, aynı duyarlılığı paylaşan bir başkasıyla birleşince huzura kavuşur. Yanıp kül olana dek bir alevin etrafında uçuşan kelebek, hayranlığı, karanlık olduğunda rahatça yaşayan köstebekten daha çok hak eder."diyordu...
Kentlerde birey olamadan yok olup giden kadınların hikayesi, "Selma" karakteriyle hayat buluyordu,kitap
'Kanatların nerede peki?' Elini tutup omuzuma koydum ve 'Burada,' dedim. 'Kırılmışlar,' dedi.
Mutlulukla yol alıp, kanatlarızın asla kırılmaması dileğiyle,kitaplarınız bol olsun. Keyifli okumalar dilerim..
